معماري منظر راه، نگرش نوين به پديدهٔ فرهنگي راه با تأكيد بر لزوم توجه به ظرفيت‌هاي طبيعي بستر و تقويت ارتباط با محيط پيرامون

راه، به‌مثابهٔ يكي از دستاوردهاي مهم بشر، نيازهاي او را تأمين مي‌كند و نمود روند تكامل فرهنگ ارتباطات است. انسان همواره، با طراحي محيط پيرامون خويش و مداخله در طبيعت، محيطي متمايز براي خود ساخته است. اين نوع طراحي و مداخله در طبيعت از ويژگي‌هاي متمايز تمدن بشري است. اما در تجربهٔ شكل‌گيري فضاهاي شهري امروز بشر به‌حدي از مداخله در محيط رسيده كه خود گاهي توان تحمل آن را ندارد و براي بازجستن احساس آرامش خود گاهي به طبيعت پناه مي‌برد. فضاهاي تحت پوشش راه‌ها دست‌كمي از فضاهاي سكونت شهري و روستايي ندارند و نيازمند برنامه‌ريزي، مديريت و طراحي دقيق هستند. تغيير و تحولات سال‌هاي اخير، در زمينهٔ تجربيات راه‌سازي، تكرار مدل مواجههٔ بشر با همان فضاهاي شهري‌ را نشان مي‌دهد. علوم مهندسي با كمك فنّاوري در طبيعت مداخله كرده و كمتر توجهي به آن داشته است، درحالي‌كه راه نيز فضايي براي زيست بشر است. راه گاهي مقصد شده و همچون خط رابط مبدأ و مقصد در بيشتر مواقع ساعاتي را پذيراي انسان‌ها است. اين پژوهش، برپايهٔ مشاهدات ميداني و با استناد به منابع كتابخانه‌اي و تحليل مدارك، درپي اثبات اين فرضيهٔ است كه سياست‌گذاري در حوزهٔ راه نيازمند تأمل بيشتر متخصصان مربوطه است و بايد به موضوع مطالعهٔ مشترك ساير علوم غير از علوم مهندسي و ازجمله دانش معماري منظر بپردازد. مطالعهٔ راه، با رويكرد منظر، همراه با نگاهي جامع‌تر، بر تقويت رابطهٔ راه با محيط طبيعي آن تأكيد دارد. توجه بيشتر به زمينه‌هاي طبيعي بستر راه، علاوه بر ارتقاي كيفيت مسير، موجب تقويت شرايط ايمني سفر نيز خواهد شد.