تبيين و ارزيابي مؤلفه‌هاي مؤثر در كيفيت محيط‌هاي آموزش معماري

كيفيت محيط آموزشي از عوامل مهم در نظام آموزشي است كه تأثير بسزايي در يادگيري و ايجاد انگيزه براي يادگيري دارد؛ بنابراين اين مطالعه با هدف بررسي يك گونه از محيط‌هاي آموزشي، يعني دانشكده‌هاي معماري، درصدد اين است كه مؤلفه‌هاي مؤثر در كيفيت اين محيط‌ها را شناسايي كند و تفاوت آن‌ها را در دانشكده‌هاي تعريف‌شده در ابنيۀ قديمي و دانشكده‌هاي واقع در سايت‌هاي دانشگاهي بررسي كند. روش تحقيق اين پژوهش كيفي و روش تحليلي آن تحليل سلسله‌مراتبي فازي است كه با دردست‌داشتن معيارهاي منتخب از محتواي مفاهيم نظري و ارزيابي‌شده از منظر سه عامل دانشجويان و استادان ازطريق پرسش‌نامه و مشاهدۀ مستقيم پژوهشگران به بررسي و تحليل گزينه‌ها مي‌پردازد. مطالعات موردي نشان مي‌دهند كه مؤلفه‌هاي سيماي فيزيكي، فضاي اجتماعي و قرارگاه‌هاي رفتاري، فضاي بيروني، نمايش بصري و منظر عيني، خرد اقليم، فضاهاي عبوري و منظر ذهني در دانشكده‌هاي تعريف‌شده در بناهاي سنتي و مؤلفه‌هاي فضاي بيروني، محيط‌هاي يادگيري، دسترسي به رسانه و تأثير كلي محيط در دانشكده‌هاي واقع در سايت‌هاي دانشگاهي كيفيت برتري دارند. با بررسي نتايج، چنين استنتاج مي‌شود كه شناسايي محيط و ادراك فضايي از وجوهات اصلي آموزش معماري است؛ بنابراين هرچه اين محيط‌ها از لحاظ ابعاد كالبدي و عوامل مربوط به آن غناي بيشتري داشته باشند، افزون بر آموزش بهتر، رابطۀ مناسب‌تري با دانشجويان برقرار مي‌كنند.