شناخت و ارزيابي عوامل مضر حاشيه‌نشيني و تأثيرات آن در محروميت كودكان از فضاهاي كودك‌محور(نمونۀ موردي: شهر سنندج)

حاشيه‌نشيني يكي از مسائل مهم در حيطۀ شهرسازي و معماري است. كمبود فضاهاي آمورشي و پرورشي مانند فضاهاي كودك‌محور، مسائل امنيتي، فشارهاي معيشتي و تربيتي مي‌تواند پيامدهاي بسياري بر روي ساكنان به‌خصوص كودكان داشته باشد. در اين راستا، محروميت كودكان از فضاهاي كودك‌محور باعث تخليۀ انرژي كودكان در محيط‌هاي نامناسب مي‌شود كه همين امر زيان‌هاي مالي، جسمي و روحي را در پي دارد. اين پژوهش به شناسايي و بررسي عوامل تأثيرگذار در شرايط نامناسب كودكان حاشيه‌نشين و تأثيرات مخربي مي‌پردازد كه در كودكان در حال و آينده مي‌گذارد. پژوهش از نوع توصيفي ـ تحليلي است و داده‌ها از طريق جمع‌آوري اسنادي و كتابخانه‌اي اكتساب شده‌اند. سپس با استفاده از تجارب ساير اساتيد و محققان، با ذكر نمونه‌ها و مقالات كارشده در زمينه‌هاي تخصصي متنوع، بررسي ميداني ازجمله بازديد، مصاحبه با ساكنان و پرسش‌نامه انجام شده و درنهايت تحليل و نتيجه‌گيري نويسندگان صورت گرفته است. حاشيه‌نشيني اغلب همراه با تقابل فرهنگ‌هاي متفاوت همراه است. اين امر موجب بروز آسيب‌هايي همچون افزايش جرم و جنايت و فروش مواد مخدر و كار كودكان، تهديد سلامت رواني ساكنان به‌ويژه كودكان، توزيع نامتوازن امكانات رفاهي، بهداشتي، آموزشي و كيفيت‌نداشتن فضاهاي باز شهري مانند پارك، فضاي بازي كودكان است كه با بررسي اين عوامل در محلات (نايسر، اسلام‌آباد، فرجه)، كميت و كيفيت آن‌ها تعيين شده و راهكارهايي براي رفع اين عوامل ارائه شده است.