تحولات آموزش معماري معاصر ايران؛ آموزش‌هاي منعطف تلفيقي

با وجود تحولات پي‌درپي شيوه‌هاي آموزشي در ايران و جهان، اتكاي شرح دروس مصوب رشتۀ معماري بر محتواي ارائۀ دروس، هدف و منابع درسي در طي ويرايش‌هاي متنوعي كه در سي‌سال گذشته انجام شده، نتوانسته به ارتقا و به‌روزرساني كيفي آموزش و تناسب‌بخشي ميان اشتغال و محيط يادگيري منجر شود. در نوشتار حاضر تلاش شده است ضمن بررسي ادبيات نقادانه پيرامون آموزش معماري معاصر، امكان‌سنجي به‌كارگيري راهبردهاي كلان برنامه‌ريزي درسي در رشتۀ معماري با يكديگر مقايسه شود. روش پژوهشِ توصيفي حاضر از جنبۀ هدف، كاربردي و به‌لحاظ برخورداري از كلام، قياسي و استدلالي است و طيف تغييرات در بازه زماني مدنظر از راهبردهاي «پس‌رويداد» و «اقدام پژوهشي» در عرصۀ آموزش معماري برخوردار است. آموزش تلفيقي به‌منظور بستر منعطف‌تر و فراغت بيشتر از ماهيت مكان و محدوديت‌هاي ابزارهاي موجود در محيط‌هاي دانشگاهي، امكان ارتباط بيشتر با افراد متخصص و بازار كار را فراهم مي‌سازد. اين ويژگي با گسترش هوش مصنوعي قادر است با مشاورۀ فردي براي دانشجويان، به بهينه‌شدنِ آموخته‌ها با نيازهاي فضاهاي اشتغال در تناسب بااستعداد هريك از متقاضيان تحصيل در رشتۀ معماري منجر شود.