نقش توزيع مكاني واحدهاي هيدرولوژيكي حوضه بر تغييرات دبي اوج سيلاب با استفاده از مدل هيدرولوژيكيHEC-HMS (مطالعه موردي: حوضه آبخيز صفارود)

با توجه به تغييرات عمده در كاربري زمين و همچنين تغييرات اقليمي طي چند دهه اخير مديريت سيلاب از نقش عمده اي در مديريت منابع آب برخوردار است. هدف اصلي تحقيق حاضر بررسي نقش توزيع مكاني واحدهاي هيدرولوژيكي حوضه آبخيز صفارود بر تغييرات دبي اوج سيلاب با استفاده از مدل هيدرولوژيكيHEC-HMS ميباشد. براي اين منظور ابتدا توزيع مكاني زيرحوضه ها با استفاده از نقشه سطوح هم پيمايش در سطح منطقه تعيين گرديد. سپس با استفاده از نقشه سيل خيزي و مدل هيدرولوژيكي HEC-HMS، رفتار زيرحوضه هاي واقع در هر سطح هم پيمايش براساس سيلاب طراحي با دوره بازگشت صد ساله مورد بررسي قرار گرفت. با حذف اثر هيدرولوژيكي زيرحوضه هاي ياد شده در هر سطح هم پيمايش، هيدروگراف سيلاب خروجي شبيه سازي گرديد. بررسي نتايج نشان مي دهد زيرحوضه هاي سطح هم پيمايش 1 و 2 واقع در خروجي حوضه صفارود با شاخص 0.67 و 0.78 داراي كمترين تاثير و در مقابل زيرحوضه هاي واقع در سطح 4 با شاخص 1.10 داراي بيشترين تاثير بر دبي اوج سيلاب خروجي از حوضه ميباشند. ميزان تغييرات ايجاد شده در ناحيه مياني و مناطق بالاتر، ناشي از شكل حوضه در تلفيق با شدت سيل خيزي مي باشد. با توجه به نتايج ذكر شده توصيه ميگردد جهت كاهش هزينه هاي اجرايي كنترل سيلاب در حوضه آبخيز صفارود تمركز عمليات اجرايي در مناطق اولويت بندي شده شامل زيرحوضه هاي بالاتر و همچنين مياني قرار گيرد.