بررسي مقايسه اي مباني معرفت شناختي رويكردهاي ميانه در روابط بين الملل

ظهور رويكردهاي ميانه (سازه‌انگاري اجتماعي، نظريه انتقادي، مكتب انگليسي) در سنت نظريه‌پردازي روابط بين‌الملل حاصل تحولات فكري و دگرگوني‌هاي سياسي و اجتماعي در نيمه دوم قرن بيستم بوده است. اين تحولات كه زمينه را براي تقابل رويكردهاي جديد در برابر اثبات‌گرايان فراهم نمود، به مناظره سوم در اين رشته مطالعاتي شكل داد؛ مناظره‌اي كه بخش قابل‌توجه آن را رويكردهاي ميانه تشكيل داده بودند. درواقع نظريه‌پردازان رويكردهاي ميانه نيز در اين مشاجرات فكري در برابر خردگرايان قرارگرفتند و در كنار پساساختارگرايان، استدلال‌هاي هستي شناختي و معرفت‌شناختي متفاوت خود را در تقابل با جريان اصلي ارائه دادند. نويسنده در اين پژوهش تلاش دارد كه مباني معرفت‌شناختي رويكردهاي ميانه را بر اساس 3 دغدغه معرفت‌شناختي يعني مسئله امكان شناخت، چگونگي شناخت و غايت و هدف از شناخت را مورد بررسي قرار دهد. ازاين‌رو، سؤال اصلي اين پژوهش اين است كه ديدگاه هر يك از نظريه‌هاي طيف ميانه در روابط بين‌الملل نسبت به امكان شناخت، چگونگي شناخت و غايت و هدف شناخت چگونه است؟ پژوهش حاضر تلاش مي‌كند كه با توسل به يك بررسي مقايسه‌اي به اين سؤالات پاسخ دهد.