بررسي اثربخشي طرحواره درماني بر تاب‌آوري و مؤلفه‌هاي آن در زنان باردار نخست ‌زاي مبتلا به توكوفوبيا در شهر اصفهان

‌زمينه و هدف: توكوفوبيا ترس شديد از زايمان است، كه به‌عنوان يك هراس خاص ظاهر مي‌شود؛ ازاين‌رو پژوهش حاضر باهدف بررسي ميزان اثربخشي طرحواره درماني بر تاب‌آوري و مؤلفه‌هاي آن در زنان باردار نخست‌زاي مبتلابه توكوفوبيا در شهر اصفهان انجام شد.روش پژوهش: پژوهش حاضر نيمه آزمايشي از نوع پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري همراه با گروه كنترل بود، كه در جامعه آماري زنان باردار نخست‌زاي مبتلابه توكوفوبياي شهر اصفهان در پاييز 1401 انجام گرفت. نمونه پژوهش شامل 30 نفر بود كه به صورت هدفمند انتخاب و پس از همتا سازي به صورت تصادفي در دو گروه كنترل و آزمايش جايگزين شدند. گروه آزمايش به مدت دوازده جلسه 60 دقيقه‌اي تحت جلسات طرحواره درماني قرار گرفت ولي گروه كنترل هيچ مداخله‌اي دريافت نكرد. كليه‌ آزمودني‌هاي پژوهش در سه مرحله پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري به سؤالات پرسشنامه تاب‌آوري كانر و ديويدسون (2003) پاسخ دادند. داده‌هاي جمع‌آوري‌شده با استفاده از spss-23 و با روش تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت.يافته‌ها: نتايج نشان داد نمرات تاب‌آوري (0.01 p 0.64=β) و مؤلفه‌هاي تصور از شايستگي فردي(0.01 p 0.48=β)، اعتماد به غرايز فردي(0.01 p 0.26=β) و پذيرش مثبت (0.01 p 0.26=β) در مرحله پس‌آزمون نسبت به نمرات پيش‌آزمون افزايش داشته و ميزان اثربخشي خود را در مرحله پيگيري حفظ نمود(0.05 p).نتيجه‌گيري: طرحواره درماني با توجه به در معـرض قرار دادن طرح‌واره‌هاي ناسازگار اوليه كه در شكل‌گيري تاب‌آوري پايين در زنان باردار نخست‌زاي مبتلابه توكوفوبيا موثر بوده است، از ميزان آن كاسته و درنتيجه موجب افزايش تاب‌آوري در ايشان مي‌گردد.