مقايسه اثربخشي آموزش تنظيم هيجان و درمان مبتني بر آرام سازي حالت بر تنظيم شناختي هيجان دانش ‌آموزان با اختلال انفجاري متناوب

هدف از اين پژوهش مقايسه اثربخشي آموزش تنظيم هيجان و درمان مبتني بر آرام سازي حالت بر تنظيم شناختي هيجان دانش‌آموزان با اختلال انفجاري متناوب بود. روش پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون – پس آزمون و پيگيري با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل كليه نوجوانان 18-12 ساله مبتلا به اختلال انفجاري متناوب در سال 1403 بود كه در مدارس شهر تهران مشغول به تحصيل بودند. حجم نمونه شامل 45 نفر از جامعه آماري به شيوه نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شده و در گرو‌ه‌هاي آزمايش و گواه جايگماري شدند. براي گروه آزمايشي اول آموزش تنظيم هيجان طي 8 جلسه 60 دقيقه‌اي در طول چهار هفته و براي گروه آزمايشي دوم، درمان مبتني بر آرام سازي حالت طي 8 جلسه 60 دقيقه‌اي در طول چهار هفته اجرا شد. در حالي كه گروه كنترل آموزشي دريافت نكردند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه اختلال انفجاري متناوب (كوكارو و همكاران، 2017) و سياهه تنظيم هيجان (شيلدز و سيچتي، 1998) بود. داده ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر مورد تحليل قرار گرفت. نتايج نشان داد كه آموزش تنظيم هيجان و درمان مبتني بر آرام سازي حالت بر تنظيم شناختي هيجان دانش‌آموزان با اختلال انفجاري متناوب تاثير دارد (p 0.05). همچنين نتايج آزمون تعقيبي نشان داد كه بين دو روش درماني بر تنظيم شناختي هيجان تفاوت معني‌داري وجود ندارد (p 0.05). بر اساس يافته‌هاي پژوهش روانشناسان و روانپزشكان مي‌توانند براي بهبود تنظيم شناختي هيجان دانش‌آموزان داراي اختلال انفجاري متناوب از اين مداخلات استفاده نمايند.