نقش ميانجي خودكارآمدي در رابطه بين الگوهاي فرزند پروري و رفتارهاي بازدارنده تحصيلي دانش ‌آموزان دوره متوسطه دوم

زمينه و هدف: مطالعه رفتارهايي كه مي‌توانند بازدارنده سبك زندگي سالم تحصيلي فراگيران باشند، همواره مورد علاقه و توجه پژوهشگران بوده است. پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش ميانجي‌ خودكارآمدي در رابطه بين الگوهاي فرزندپروري و رفتارهاي بازدارنده تحصيلي دانش‌آموزان دوره متوسطه دوم انجام شد. روش پژوهش: اين مطالعه كمّي به روش توصيفي-همبستگي از نوع مدل‌يابي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري پژوهش شامل تمامي دانش‌آموزان دوره متوسطه دوم مدارس دولتي شهر تهران در سال تحصيلي 1401- 1402 بود؛ كه 407 نفر با روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي وارد مطالعه شدند و بوسيله پرسشنامه‌هاي شيوه‌هاي فرزندپروري (بامريند، 1973)، خودكارآمدي عمومي (شرر و همكاران، 1982)، مقياس‌هاي فريبكاري تحصيلي (فارنسه و همكاران، 2011)، اهمال‌كاري تحصيلي (سواري،1391) و پرسشنامه پرخاشگري (ويليامز و همكاران، 1996) مورد سنجش قرار گرفتند. تحليل داده‌ها با روش معادلات ساختاري بوسيله نرم‌افزارهاي SPSS نسخه 23 و AMOS نسخه 24 انجام شد. يافته‌ها: براساس نتايج اين پژوهش، مدل پيشنهادي از برازش مطلوبي برخوردار بود. نتايج نشان داد كه الگوهاي فرزندپروري هم به صورت مستقيم و هم به صورت غيرمستقيم از طريق خودكارآمدي بر رفتارهاي بازدارنده تحصيلي اثر معناداري دارد (0.05 P)؛ و اين نقش با ميانجي‌گري خودكارآمدي برجسته‌تر نيز مي‌شود. نتيجه‌گيري: با توجه به ارتباط معنادار الگوهاي فرزندپروري با رفتارهاي بازدارنده تحصيلي و تأييد نقش ميانجي خودكارآمدي، در اين زمينه پيشنهاد مي‌شود به منظور كاهش رفتارهاي بازدارنده تحصيلي دردانش‌آموزان ضمن توجه به الگوهاي فرزندپروري، بر افزايش خودكارآمدي دانش‌آموزان نيز تمركز شود. در اين زمينه آشنايي خانواده‌ها با نقش الگوهاي فرزندپروري بر زندگي تحصيلي دانش‌آموزان و برگزاري جلسات آموزشي داراي اهميت است.