اثر داربست سه‌بعدي حاصل از بافت سلول‌زدايي‌ شده‌ي معده‌ي رت بر عملكرد سلول‌هاي انسولين‌ساز MIN6

سابقه و هدف: ديابت نوع يك (T1D) نوعي بيماري وابسته به انسولين است كه در نتيجه تخريب سلول‌هاي بتاي جزاير پانكراس ايجاد مي‌شود. هدف اصلي اين مطالعه تعيين اثرات ماتريكس سلول‌زدايي‌ شده‌ معده (DSM) بر عملكرد سلول‌هاي MIN6 (يك رده‌ي سلولي بتا) بود. مواد و روش‌ها: در اين تحقيق آزمايشگاهي، معده‌ي موش‌هاي بزرگ آزمايشگاهي نژاد Wistar با سديم دودسيل سولفات (SDS و Triton X-100) سلول‌زدايي شدند. داربست‌هاي سلول‌زدايي شده توسط تكنيك‌هاي بافتي و رنگ‌آميزي H E، DAPI و ميكروسكوپ روبشي (SEM) ارزيابي شدند. پس از كشت سلول‌هاي MIN6 روي DSM، تست چالش ترشح گلوكز و بيان mRNA ژن‌هاي مرتبط با انسولين براي ارزيابي عملكرد سلول‌‌ها اجرا شد. يافته‌ها: اجزاي اصلي DSM مانند كلاژن‌ها و گليكوزآمينوگليكان‌‌ها پس از سلول‌‌زدايي باقي ماندند. علاوه بر اين، DNA باقي‌مانده بسيار كم بود و DSM ريزمحيط خارج سلولي ايده ال براي سلول‌هاي MIN6 فراهم كرد. تست چالش ترشح گلوكز نشان داد كه سلول‌هاي كشت داده شده در DSM نسبت به كشت دوبعدي، انسولين بيش‌تري ترشح مي‌كنند. بيان ژن‌هاي خاص مرتبط با انسولين، مانند Pdx-1، INS، MAF-A و Glut-2 در داربست سلول‌‌ريزي ‌شده به‌‌طور قابل توجهي، بيش‌تر از سلول‌هاي كشت‌‌شده در شرايط دوبعدي بود. استنتاج: اين نتايج در مجموع نشان داده است كه DSM داربست مناسبي براي تثبيت جزاير مصنوعي پانكراس است.