اثر تمرين هوازي و مكمل سير بر سوپراكسيد ديسموتاز، گلوتاتيون پراكسيداز و مالون دي آلدئيد بافت مغز در موش‌هاي صحرايي سالمند مبتلابه پاركينسون

سابقه و هدف: اختلال در سيستم اكسيدان- آنتي‌اكسيداني مغز عامل اصلي بيماري‌هاي نرودژنراتيو است. اگرچه اثرات مطلوب ورزش و مكمل سير بر اختلالات سيستم عصبي شناخته شده است، اما اثر تعاملي آن‌ها به خوبي شناخته نشده است؛ بنابراين هدف مطالعه حاضر تعيين اثر تمرين هوازي و مكمل سير بر سوپراكسيد ديسموتاز، گلوتاتيون پراكسيداز و مالون دي آلدئيد بافت مغز در موش‌هاي صحرايي سالمند مبتلابه پاركينسون بود. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه تجربي، تعداد 40 سر موش صحرايي نر نژاد اسپراگو-داولي (ميانگين وزن 20±250 گرم) به‌طور تصادفي در پنج گروه(1) كنترل سالم،(2) كنترل پاركينسون،(3) پاركينسون- تمرين هوازي،(4) پاركينسون- مكمل سير و(5) پاركينسون-تمرين هوازي- مكمل سير قرار گرفتند. در اين مطالعه موش‌ها با استفاده از تزريق mg/kg 2 رزرپين مبتلابه پاركينسون شدند. تمرين هوازي پنج جلسه در هفته و هر جلسه 15-48 دقيقه با سرعت 10-24 متر بر دقيقه به مدت هشت هفته اجرا شد. گروه‌هاي مكمل روزانه mg/kg 500 سير به صورت گاواژ دريافت كردند. داده‌ها به روش تحليل واريانس يك‌طرفه و آزمون تعقيبي توكي در سطح معني‌داري 0/05≥P تجزيه و تحليل شد. يافته‌ها: فعاليت GPx و MDA در گروه‌هاي پاركينسون- مكمل سير، پاركينسون-تمرين هوازي و پاركينسون- تمرين هوازي- مكمل سير بالاتر از گروه كنترل پاركينسون بود(0/05≥P). مقادير SOD در گروه‌هاي پاركينسون- تمرين هوازي- مكمل سير بالاتر از گروه كنترل پاركينسون بود(0/05≥P). مقاديرSOD در گروه تمرين هوازي و پاركينسون- تمرين هوازي- مكمل سير به‌طور معني‌داري بالاتر از گروه پاركينسون- مكمل سير بود و در گروه پاركينسون-تمرين هوازي-مكمل سير به‌طور معني‌داري بالاتر از گروه پاركينسون-تمرين هوازي بود(0/05≥P). استنتاج: به نظر مي‌رسد تمرين هوازي همراه با مصرف مكمل سير مي‌تواند به بهبود آنتي‌اكسيدان‌ها و كاهش استرس اكسيداتيو در بافت مغز موش‌هاي صحرايي مبتلابه پاركينسون كمك كند.