مقايسه تغييرات BDNF سرم در زنان با اختلال افسردگي عمده تحت درمان با فلوكستين و درمان شناختي رفتاري: كارآزمايي باليني تصادفي شده

سابقه و هدف: اختلال افسردگي عمده (MDD) يكي از شايع‌ترين بيماري‌هاي روان‌پزشكي است. فاكتور نوروتروفيك مشتق از مغز (BDNF) يك نشانگر زيستي مناسب براي پاسخ به درمان است. در مطالعه حاضر تغييرات سرمي اين نشانگر زيستي در بين دوگروه بيمارانMDD تحت درمان با داروي فلوكستين و درمان‌شناختي رفتاري بررسي شد. مواد و روش‌ها: در مطالعه كارآزمايي تصادفي شده 40 بيمار زن MDD (معيار DSM-V) در دو گروه فلوكستين‌تراپي (روزانه 20 ميلي‌گرم به مدت سه ماه) (N=20) و CBT (جلسه 90 دقيقه‌اي، يك‌بار در هفته به مدت 12 هفته)(N=20) قرار گرفتند. امتياز BDI-II و غلظت BDNF سرم پيش و پس از درمان سنجش شدند. داده‌ها در سطح معني‌داري 0/05≥P با كمك نرم‌افزار آماري Graphpad prism 9 آناليز شدند. يافته‌ها: نمره BDI-II در هر دو گروه فلوكستين (از 1/5±23/2به 1/01±11/1) و CBT (از0/6±26/8به 0/8±9/5) كاهش معناداري داشت. ميزان BDNF سرم در گروه فلوكستين‌تراپي تغيير معناداري مشاهده نشد ولي درگروه CBT (از 0/71±1/13 به 0/72±3) افزايش داشت. از نظر مقايسه بين گروهي پس از درمان، ميزان كاهش نمره BDI-II و افزايش BDNF سرم در گروه CBT نسبت به گروه فلوكستين بهتر بود. استنتاج: كاهش امتياز BDI-II، افزايشBDNF سرم درگروه CBT بيش‌تر ازگروه فلوكستين بود، بنابراين براي درمان MDD مناسب به نظر مي‌رسد.BDNF سرم نشانگر زيستي مناسبي براي پاسخ به درمان نيست. پيشنهاد مي‌شود مطالعه‌اي با حجم نمونه بزرگتر و دوره مطالعه طولاني‌تر انجام شود.