ارتباط شيوه‌ي فرزندپروري با ميزان ترس و همكاري كودكان 4 تا 12 ساله‌ي مراجعه‌كننده به دانشكده‌ي دندان‌پزشكي ساري در سال 1402

سابقه و هدف: اغلب براي كودكان نيازمند خدمات دندان‌پزشكي، حضـور در مطب دندان‌پزشكـي كار چندان آساني نيست. از طرفي، ميزان همكاري كودكان در انتخاب روش درماني مناسب تأثير به‌سزايي دارد. هدف از اين پژوهش بررسي ارتباط شيوه‌ فرزندپروري والدين با ميزان ترس و همكاري كودكان 4 تا 12 ساله‌ي مراجعه‌كننده به دانشكده‌ دندان‌پزشكي ساري است. مواد و روش‌ها: پژوهش مقطعي حاضر درباره‌ 150 كودك مراجعه‌كننده به دانشكده‌ دندان‌پزشكي ساري در سال 1402 انجام شده است. براي سنجش سبك فرزندپروري، ترس كودكان و همكاري كودكان به ‌ترتيب از پرسش‌نامه‌ Baumrind، جدول بررسي ترس كودكان و شاخص فرانكل استفاده شده است. در آمار تحليلي اين تحقيق، به‌منظور بررسي روابط متغيرهاي وابسته و مستقل، از آزمون ضريب هم‌بستگي پيرسون و آزمون تي مستقل استفاده ‌شده است. يافته‌ها: از بين 150 شركت‌كننده، 70 نفر (46/7 درصد) دختر و 80 نفر (53/3 درصد) پسر بودند. در رابطه با ميزان ترس و همكاري كودكان، سبك فرزندپروي سهل‌گيرانه و مستبدانه با ترس و همكاري كودكان مراجعه‌كننده ارتباط معني‌داري داشت و اين ارتباط، در رابطه با ترس به‌ شكل مثبت و در رابطه با همكاري به ‌شكل منفي بود. سبك فرزندپروري مقتدرانه داراي ارتباط معني‌دار و مثبت با همكاري و بدون ارتباط معني‌دار با ترس بود. در رابطه با ارتباط جنسيت با ترس و همكاري، رابطه‌ي معني‌داري با ترس مشاهده شد و با همكاري، رابطه‌ معني‌داري مشاهده نشد. استنتاج: طبق يافته‌هاي اين مطالعه، شيوه‌ي فرزندپروري والدين با ميزان ترس و همكاري كودكان در مراجعه به دندان‌پزشك مرتبط است و والدين تأثير به‌سزايي در رفتار كودك خود دارند.