بررسي سطح سرمي ريفامپين در بيماران با تشخيص سل تحت درمان با رژيم دارويي، مازندران، سال 1400 -1399

سابقه و هدف: سل يكي از علل اصلي مرگ‌ومير ناشي از بيماري‌هاي عفوني در جهان است. يكي از داروهايي كه در سال‌هاي اخير، در درمان سل، به آن توجه شده است، ريفامپين است. ريفامپين نقشي كليدي در درمان سل ايفا مي‌كند و كاهش فراهم زيستي آن تأثيرات گسترده در درمان بيماران و افزايش مقاومت به دارو دارد؛ لذا، هدف از اين مطالعه بررسي سطح سرمي ريفامپين در بيماران مبتلا به سل است. مواد و روش‌ها: مطالعه‌ حاضر توصيفي و مقطعي است. نمونه‌ي پلاسماي 30 بيمار از مراكز آموزشي و درماني استان مازندران در طي سال 1400-1399 جمع‌آوري شد. معيارهاي ورود بيماران تشخيص قطعي سل درباره‌ آن‌ها و تحت درمان بودن با رژيم دارويي يا جدا از هم، سن 18 تا 65 سال، باردار نبودن و عدم شيردهي بود. سطح ريفامپين در نمونه‌ها با استفاده از كروماتوگرافي (HPLTC) تعيين شد. يافته‌ها: 30 درصد از بيماران سطح ريفامپين كم‌تر از 8 و 16/7 درصد از بيماران سطح ريفامپين بيش‌تر از 24 داشتند. بين سطح سرمي ريفامپين و پر يا خالي بودن معده، ارتباط معني داري وجود داشت. ارتباط معني‌داري بين سطح سرمي ريفامپين و سن، جنس، توكسيسيته كبدي و ميزان مورتاليتي بيماران وجود نداشت. استنتاج: بخش زيادي از بيماران مبتلا به سل به سطح سرمي نامناسبي از ريفامپين مي‌رسند كه ممكن است در شكست درمان، نقشي كليدي داشته باشد. براي كاهش تداخل، توصيه به استفاده از دارو با معده‌ خالي در بيماران، ضروري به نظر مي‌رسد.