تاثير پلاسماي غني از پلاكت (PRP) بر روي تمايز سلول هاي بنيادي مشتق از پالپ دندان به سمت سلول هاي انسولين ساز پانكراس

سابقه و هدف: سلول‌هاي بنيادي پالپ دندان (DPSC) با قابليت تمايز به انواع مختلفي از سلول‌هاي فرد بالغ، چشم انداز جديدي را در درمان انواع بيماري‌ها فراهم كرده است. با اين حال بازدهي روش تمايز، براي توليد سلول‌هاي توليدكننده انسولين (IPC) با چالش‌هاي مختلفي مواجه مي‌باشد. در مطالعه حاضر، به تمايز سلول‌هاي بنيادي پالپ دندان به سمت سلول‌هاي توليد‌كننده انسولين با استفاده از پلاسماي غني از پلاكت (PRP) پرداخته شده است. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه از نوع تجربي براي توليد سلول‌هاي IPC، در مرحله اول سلول‌هاي بنيادي پالپ دندان كشت داده شده‌اند و سپس براي تاييد خصوصيات سلول‌هاي بنيادي، مورفولوژي سلول‌هاي بنيادي با مشاهده ميكروسكوپي، بيان شاخص‌هاي CD90 و CD105 با فلوسايتومتري و پتانسيل تمايزسلول بنيادي به سمت چربي مورد ارزيابي قرار گرفت. بعد از تاييد خصوصيت چند تواني سلول بنيادي، پروتكل 18 روزه تمايز به سمت سلول‌هاي توليدكننده انسولين شروع شد. سپس ژن هاي مربوط به اندوكرين پانكراسي شامل insulin، pdx1، glut2 و glucagon با استفاده از روش Real_Time PCR، سنجش انسولين و سي_پپتيد ترشح شده با استفاده از الايزا و بررسي اثر PRP بر روي حيات سلول ها با استفاده از تست زنده ماني سلولي ((MTT نيز مورد ارزيابي قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه با استفاده از پروتكل تمايزي نامبرده شده، در گروه تمايزي حاوي PRP، سلول‌ها با مورفولوژي شبيه به خوشه‌هاي جزاير لانگرهانس حاصل شده‌اند. بيان ژن‌هاي مربوط به اندوكرين پانكراسي در گروه تمايزي داراي PRP به‌صورت معناداري بالاتر از گروه‌هاي ديگر بوده است. هم‌چنين اين سلول‌ها در دو گروه تمايزي داراي PRP و فاقد PRP بازدهي متفاوتي در مواجهه با غلظت‌هاي متفاوت گلوكز نسبت به ترشح انسولين و سي_ پپتيد داشته‌اند. علاوه بر اين نرخ تكثير سلولي در گروه داراي PRP، بالاتر از ساير گروه‌ها بوده است. استنتاج: استفاده از DPSC و PRP بدليل دردسترس بودن و عدم نياز به روش‌هاي تهاجمي براي به‌دست آوردن اين منابع و هم‌چنين ايمني‌زايي پايين به‌دليل استفاده از بافت‌هاي خود فرد به نظر مي‌رسد يك روش هدفمند براي توليد سلول‌هاي ترشح‌كننده انسولين مي‌باشد.