مقايسه تأثير سالبوتامول از طريق نبولايزر و اسپري با و بدون دميار بر عملكرد ريه در بيماران مزمن انسدادي ريه: كارآزمايي باليني تصادفي

سابقه و هدف: بيماري مزمن انسدادي ريه شيوع بالايي در جامعه جهاني دارد و تعداد زيادي از مبتلايان از اسپري‌هاي استنشاقي استفاده مي‌كنند. با توجه به اين‌كه انتخاب مناسب ترين روش براي رساندن داروي استنشاقي در كنترل بيماري مزمن انسدادي ريه به اندازه داروي انتخابي مهم است مطالعه حاضر به منظور مقايسه اثر سالبوتامول از طريق نبولايزر و اسپري با و بدون دميار بر عملكرد ريه در بيماران مزمن انسدادي ريه طراحي شده است. مواد و روش‌ها: اين كارآزمايي باليني تصادفي بر روي 66 بيمار مبتلا به بيماري مزمن انسدادي ريه بستري در بيمارستان شهداء قاين در سال 1399 انجام شد. واحد هاي پژوهش با لحاظ معيارهاي ورود به روش تصادفي به سه گروه نبولايزر و اسپري با و بدون دميار تخصيص يافتند پس از ورود داده‌ها تجزيه تحليل با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه ،23و آزمون هاي آماري كاي اسكوئر،كروسال واليس، ANOVA و اندازه‌گيري مكرر انجام شد. يافته‌ها: بين سه گروه از نظر مشخصات جمعيت شناختي و اطلاعات مربوط به بيماري تفاوت معني‌داري وجود نداشت(0/05 P) ميانگين شاخص هاي تنفسي ازجمله ظرفيت حياتي اجباري، حجم بازدمي اجباري در ثانيه اول و نسبت حجم بازدمي اجباري در ثانيه اول به ظرفيت حياتي اجباري در گروه اسپري با دميار وگروه نبولايزر به‌صورت معني‌داري بيش‌تر از گروه اسپري تنها بود(P 0/05). اما ميانگين اين شاخص‌ها در گروه اسپري با دميار وگروه نبولايزر در مقايسه با هم تفاوت معني‌داري نداشت. استنتاج: نتايج حاصل از اين مطالعه نشان داد كه در بيماران مزمن انسدادي ريه، استنشاق سالبوتامول در دو روش اسپري با دميار و نبولايزر تاثير بالاتري، بر شاخص‌هاي عملكردي ريه بيماران نسبت به اسپري به تنهايي دارد بنابراين توصيه مي شود جهت داروهايي استنشاقي، از دميار يا نبولايزر استفاده شوند.