تاثير برنامه توانمندسازي بر كيفيت زندگي سالمندان مبتلا به ديابت نوع 2: يك مطالعه كار آزمايي باليني تصادفي شده

سابقه و هدف: در حال حاضر، تأكيد زيادي بر استفاده از مدل‌هاي توانمندسازي براي ارتقاي وضعيت سلامت و كيفيت زندگي بيماران وجود دارد. اين مطالعه با هدف بررسي تأثير برنامه توانمندسازي بر كيفيت زندگي سالمندان مبتلا به ديابت نوع 2، انجام شد. مواد و روش‌ها: اين مطالعه كار آزمايي باليني تصادفي، در سال 1400 بر روي بيماران سالمند مبتلا به ديابت نوع 2 مراجعه‌كننده به درمانگاه ديابت بيمارستان ولي‌ عصر قائم‌شهر و درمانگاه ديابت مصطفويان ساري انجام شد. تعداد 90 بيمار سالمند در اين مطالعه شركت كردند. شركت‌كنندگان به‌طور تصادفي به دو گروه شامل گروه مداخله (45 بيمار) و گروه كنترل (45 بيمار) تقسيم شدند. گروه مداخله در هشت جلسه توانمندسازي به مدت 45 دقيقه و شامل 8-6 بيمار در هر جلسه شركت كردند. از سوي ديگر، گروه كنترل درمان معمول را دريافت كردند. پرسشنامه مشخصات دموگرافيك و ارزيابي كيفيت زندگي ويژه بيماران ديابتي قبل از مداخله و دو ماه بعد از مداخله توسط هر دو گروه تكميل شد. داده‌هاي جمع‌آوري‌ شده با استفاده از آمار توصيفي مانند ميانگين و انحراف معيار مورد تجزيه‌ و تحليل قرار گرفت. علاوه بر اين، از روش‌هاي آزمون‌هاي تي‌مستقل و زوجي، تحليل واريانس و تحليل كوواريانس براي تحليل داده‌ها استفاده شد. يافته‌ها: ميانگين نمره كيفيت زندگي كلي در گروه مداخله 3/94±29/95 بود كه پس از مداخله به‌طور معناداري به 3/70±33/86 افزايش يافت (0/001=P). در گروه كنترل، ميانگين نمره كيفيت زندگي قبل از مداخله 5/01±39/00 بود كه پس از مداخله به 4/87±37/06 كاهش يافت كه اين تفاوت معني‌دار بود (0/001=P). نتيجه آزمون كوواريانس نشان داد كه برنامه توانمندسازي تأثير معني‌داري را بر كيفيت زندگي سالمندان مبتلا به ديابت داشته است(0/001=P). استنتاج: برنامه توانمندسازي مبتني بر آموزش بيماري ديابت و عوارض آن، سبك زندگي سالم و خود مراقبتي در ديابت مي‌تواند رويكرد مؤثري براي بهبود كيفيت زندگي بيماران سالمند مبتلا به ديابت نوع 2 باشد. بنابراين اجراي چنين برنامه‌هايي مي‌تواند حس استقلال و كنترل را در ميان بيماران سالمند تقويت نمايد و كمك ارزشمندي در درمان معمول اين بيماران باشد.