جايگاه سنت و مدرنيته در آثار و انديشه داريوش شايگان قبل از انقلاب اسلامي ايران

در اين نوشتار درصدد بررسي مفهوم سنت و مدرنيته در انديشه داريوش شايگان بر اساس تركيبي از روانكاوي جمعي «كارل گوستاويونگ» و نظريه هرمنوتيك «هايدگر» خواهيم بود كه مبناي احياء معنويت شرقي در مقابل سيطره مدرنيته بر فرهنگ‌هاي غيراروپايي است. بر اساس اين استدلال هرمنوتيك درصدد تأويل و تفسير متن و توضيح روند فهميدن هستند. هرمنوتيك سنت تفكر و تأملي فلسفي است كه مي‌كوشد مفهوم فهميدن را روشن كند و به اين پرسش پاسخ دهد كه چه چيزي سازنده معناي هر چيز معنادار است. ازاين‌رو در حوزه‌هايي مانند فلسفه، الهيات، نقد ادبي، علوم اجتماعي و فلسفه علم شاهد كاربرد روزافزون هرمنوتيك و مباحث مربوط به آن هستيم. «داريوش شايگان» از جمله معدود انديشمندان و روشنفكران در 5 دهه اخير در ايران است كه هم‌عصر با روشنفكراني همچون «سيد حسين نصر»، «رضا داوري اردكاني»، «داريوش آشوري»، «احسان نراقي» و ...است و ويژگي‌هاي منحصربه‌فردي كه شايگان دارد، وي را از هم‌عصران خود متمايز مي‌كند. از مباحث مهم و كليدي در آثار شايگان و روشنفكران هم‌عصر خود مي‌توان به مسئله سنت و مدرنيته در مواجهه شدن مردم ايران با اين مسئله اشاره كرد. اين مقاله درصدد پاسخ به اين پرسش است كه سنت و مدرنيته چه تأثيري در انديشه شايگان داشته است؟ فرضيه مطرح اين است كه آيا انديشه‌هاي شرقي و غربي موجب خودآگاهي و روشنگري شايگان نسبت به غرب ‌ستيزي و سنت ‌گرايي شده است.