بحران فلسطين در انديشه‌ي آيت‌الله بروجردي و امام خميني

هدف در پژوهش حاضر بررسي مسئله‌ي فلسطين در منظومه‌ي فكري آيت‌الله بروجردي(ره) و امام خميني(ره) با استفاده از روش توصيفي– تحليلي است. سؤال پژوهش اين است كه چه تفاوتي در رويكرد آيت‌الله بروجردي و امام خميني نسبت به فلسطين وجود داشته است؟ دولت فلسطين در سال 1948 ميلادي با رأي سازمان ملل متحد و نفوذ قدرت‌هاي بزرگ جهاني به دو دولت مجزا تقسيم شد كه دولت فلسطين و رژيم اسرائيل حاصل اين تصميم بود. در مقابل اين روند ايجادشده، اعتراض‌هاي گسترده‌اي از جمله حوزه‌هاي علميه و مراجع در بازه‌هاي زماني مختلف شكل گرفت. آيت‌الله بروجردي در زمان رژيم پهلوي دوم نسبت به اين حادثه‌ تلخ واكنش نشان داد كه در اعلاميه‌ي ايشان آمده است و با پيروزي انقلاب اسلامي در ايران نحوه‌ي برخورد با مسئله‌ي فلسطين قوت بيشتري گرفت و فضا جهت حمايت از فلسطين بازتر شد. يافته پژوهش نشان مي‌دهد، آيت‌الله بروجردي و امام خميني در چگونگي برخورد با مسئله فلسطين رويكرد متفاوتي داشتند. نگاه امام خميني و آيت‌الله بروجردي در باب مسئله‌ي فلسطين بر اساس نگاه دو مرجع به بحث دين و سياست و نحوه‌ي فعاليت آن‌ها در حوزه‌هاي ديني و سياسي برمي‌گردد. فرضيه مقاله اين است كه با توجه به مباني فكري امام خميني و آيت الله بروجردي درباره ارتباط دين و سياست، امام خميني اعتقاد به كنشگري فعال و حمايت مادي و معنوي از مسئله فلسطين بود، اما آيت الله بروجردي به خاطر صيانت از حوزه علميه نوپا، رويكرد كنشگري غيرفعال را در حمايت از فلسطينيان انتخاب كرده بود.