چالش‌ هاي ائتلاف اسلامگرايان و سكولارها در تونس و ظهور اقتدارگرايي پس از بيداري اسلامي

پس از بيداري اسلامي در تونس، فروپاشي ديكتاتوري «زين العابدين بن علي» رئيس جمهوري اين كشور و شكل ‌گيري نظام سياسي دموكراتيك و پارلماني، دوجناح سياسي تأثيرگذار در اين كشور به همكاري و همگرايي با يكديگر روي آوردند. جنبش النهضه به عنوان مهم‌ترين جريان سياسي تونس نقشي تعيين كننده در تحولات سياسي داشت و احزاب ديگر ازجمله احزاب سكولار از تشكيل دولت ائتلافي با النهضه استقبال مي كردند. مشاركت اسلامگرايان با احزاب مخالف (سكولار) در تونس و تشكيل دولت‌هاي ائتلافي هرچند در ابتدا موفقيت آميز بود اما با تشديد اختلافات بين اين دو جناح سياسي ادامه پيدا نكردند و به بن بست رسيد. در اين كار پژوهشي علل ترغيب اسلامگرايان و احزاب سكولار به تشكيل دولت ائتلافي و سپس امتناع از آن مورد بررسي قرار مي‌گيرد. سؤال مقاله حاضر اين است كه زمينه‌هاي ائتلاف سياسي اوليه بين اسلامگرايان و سكولارها پس از بيداري اسلامي در تونس چه بوده است و چرا اين ائتلاف فروپاشيد؟ فرضيه اين تحقيق نشان مي‌دهد كه ديدگاه الغنوشي و سران جنبش النهضه به اسلام ميانه‌رو و دموكراسي، تشكيل ائتلاف و مشاركت سياسي با احزاب مخالف (سكولار) را امكان پذير كرد، اما اختلاف نظر برسر تصويب قانون اساسي و فعاليت گروه‌هاي سلفي موجب امتناع اين دو جناح از شكل گيري ائتلاف شد كه پيامد آن شكل گيري نظام سياسي اقتدارگرا در اين كشور بود. اين مقاله، پژوهش نظري است كه با مطالعه از منابع اوليه ازجمله كتاب‌ها و مقالات نوشته شده است و جمع آوري داده‌ها نيز بر مبناي روش كتابخانه‌اي بوده است.