مدل ارزيابي مديريت تخليه اضطراري جمعيت در مكان هاي پر ازدحام جمعيتي

برنامه ريزي و مديريت بحران سوانح احتمالي با تاكيد ير رويكردهاي مهمي مانند تخليه اضطراري در اماكن فرودگاهي داراي درخور توجه است. هدف اين مقاله، شناسايي عوامل موثر برتخليه اضطراري، بررسي وضعيت فعلي فرودگاه، شناسايي گلوگاه ها و ارزيابي تاثير گلوگاه هاي خطرزا در مسيرو محاسبه زمان مي باشد.روش پژوهش ازنوع توصيفي –  تحليلي، از نظر حل مساله تركيبي مي باشد . جمع آوري اطلاعات ميداني و اسنادي انجام گرفته است. جامعه آماري شامل 53 نفر از متخصصان مي باشد. از نمونه گيري تصادفي و از فرمول كوكران استفاده شده است. بعد از انجام مطالعات اسنادي و كتابخانه‌اي،  مصاحبه و تكميل پرسشنامه عوامل موثر بر تخليه اضطراري شناسايي شده و سپس مدل سازي سناريو شرايط فعلي و دو مدل A و B در نرم‌افزار Any Logic انجام شده است. در مدل A زمان نسبت به A1 كاهش يافته است، در واقع در مدل A ، 2450 نفر در 52 دقيقه محل را ترك مي كنند و در مدل A1 در 75 دقيقه محل را ترك مي‌كنند. در مدل B زمان نسبت به B1 كاهش يافته است،  در مدل B، 2450 نفر در 62 دقيقه محل را ترك مي كنند و در مدل B1 در 75 دقيقه محل را ترك مي‌كنند در مدل شرايط فعلي مشهود است كه روند حركت به كندي صورت گرفته و گره هايي ايجاد شده است؛  لذا ضروررت اصلاح ساختارسالن  را خاطر نشان مي سازد. با مقايسه بين دو مدل  متوجه مي شويم كه زمان در مدل A كاهش بيشتري دارد و مي‌توان حذف گيت هاي ورودي را در اولويت اول راهبردهاي تخليه و بعد از آن حذف اتاقك‌هاي فروش بليط درراهروي مسبر تردد مسافران تازه از هواپيما پياده شده قرار داد. پژوهش‌ها‌ي پيشين صرفا يا نگاه شرايط فعلي به مساله تخليه اضطراري در بررسي مبحث تاب‌آوري وارد شده‌اند.