تأثير محدوديت ها و موانع ادراك شده گردشگري بر تمايل معلولان جسمي به گردشگري (حوزه مطالعه: شهر تهران)

از ديرباز مطالعه محدوديت ها در زمينه فراغت مطرح بوده است، ولي اخيراً تحقيقات دانشگاهي كه به بررسي اين محدوديت ها در حوزه گردشگري و معلولان مي پردازند، رو به فزوني است. اگر چه با وجود اين رشد، تحقيقات صرفاً به شناسايي و تبيين موانع و محدوديت ها پرداخته‌اند؛ لذا، برخلاف تحقيقات مشابه داخلي، تحقيق حاضر با رويكردي متفاوت سعي دارد تا موضوع را از زاويه ديگري بررسي نموده و تأثير اين محدوديت ها را در جامعه هدف مورد بررسي قرار دهد؛ لذا با اقتباس از تحقيق لي و همكاران (2012)، هدف اصلي اين تحقيق مطالعه تأثير محدوديت ها و موانع ادراك شده گردشگري بر تمايل معلولان جسمي شهر تهران به گردشگري با رويكرد نظريه درماندگي سليگمن است. تحقيق پيش رو از لحاظ هدف از نوع تحقيقات كاربردي و با رويكرد توصيفي- تحليلي از نوع همبستگي است. داده هاي موردنياز از طريق پيمايش و با ابزار پرسشنامه محقق ساخته جمع آوري شد. جامعه آماري پژوهش كليه معلولين جسمي حركتي، ضايعه نخاعي و جانبازان در شهر تهران بودند و با روش نمونه گيري در دسترس تعداد 383 نفر انتخاب شدند. نتايج پژوهش نشان داد محدوديت‌هاي گردشگري ادراك شده از سوي افراد معلول، تمايل آنان به گردشگري را تحت تأثير قرار مي دهد. از سوي ديگر، اين محدوديت ها بر درماندگي آموخته شده آن ها تأثير مثبت دارد. و نهايتا اينكه درماندگي آموخته شده از سوي افراد معلول، تمايل آنان را به گردشگري تحت تأثير قرار مي دهد. نتايج پژوهش حاضر مي تواند از سوي نهادهاي مربوطه همچون شهرداري ها و سازمان هاي مسئول در حوزه مديريت شهري و نيز نهادهاي متولي امور معلولين، مورد بهره برداري قرار گيرد.