شناسايي الزامات و چالش‌‌هاي به‌كارگيري توليد اجتماعي در توليد صنايع‌ دستي

بهره‌مندي از ظرفيت‌‌‌‌هاي اجتماعي و توانمندي‌هاي ملي در حوزه توليد صنايع‌دستي در عصر كنوني نيازمند استفاده از روش‌هاي توليدي نوين و متناسب با پيشرفت فناوري است، در اين راستا پديده نوظهور توليد اجتماعي به‌عنوان يك اكوسيستم توليدي جديد است كه به فنّاوري‌هاي نوين، شبكه‌هاي اجتماعي و بهره‌مندي از ظرفيت‌هاي اجتماعي مجهز شده است. هدف از اين تحقيق، شناسايي الزامات و چالش‌‌هاي به‌كارگيري توليد اجتماعي در توليد صنايع‌دستي است. اين پژوهش در چارچوب رويكرد كيفي انجام‌شده و راهبرد آن نظريه‌پردازي داده بنياد با رويكرد ظاهر شونده (گليزري) است. ابزار جمع‌آوري داده‌ها، مصاحبه‌هاي نيمه ساختاريافته بوده و به‌منظور گردآوري اطلاعات، با به‌كارگيري روش نمونه‌گيري هدفمند با 12 نفر از خبرگان حوزه صنايع‌دستي و فناوري اطلاعات، مصاحبه انجام شد. در راستاي تجزيه‌وتحليل داده‌ها در اين پژوهش، از بستۀ نرم‌افزاري مكس.كيو.دي.اي نسخۀ 10 استفاده‌ شده است. جهت بررسي استحكام پژوهش نيز از چهار معيار قابليت اعتبار، انتقال‌پذيري، قابليت اطمينان و تأييد پذيري استفاده شد. تجزيه‌وتحليل داده‌ها در دو مرحلۀ كدگذاري حقيقي و كدگذاري نظري انجام گرفت. نتايج اين پژوهش نشان داد عوامل تغيير در ساختار توليد، بهبود روابط با مصرف‌كننده، توسعه پژوهش و آموزش، توسعه زيرساخت‌ها و ايجاد شبكه‌هاي توليدي به‌عنوان الزامات اصلي است و درنهايت الگوي مفهومي پژوهش با 9 مقوله و 29 مؤلفه ترسيم گرديد. پژوهش حاضر مي‌تواند بخشي از خلأهاي شناختي در حوزه به‌كارگيري توليد اجتماعي در ايران را مرتفع نمايد.