شناسايي و اولويت بندي راهكارهاي بهبود گردشگري ميراث فرهنگي در ايران

با توجه به اهميت گردشگري ميراث فرهنگي به عنوان يكي از مهمترين و روبه رشدترين گونه هاي گردشگري در سطح جهان و نيز قابليت ايران در ارتباط با توسعه اين گونه گردشگري، پژوهش حاضر به منظور شناسايي و اولويت بندي راهكارهاي بهبود وضعيت اين گونه گردشگري در كشور طراحي و اجرا گرديده است. در پژوهش حاضر كه از نوع پژوهش هاي آميخته است، در بخش كيفي به منظور شناسايي راهكارها به مصاحبه با 30 نفر از فعالين و كارشناسان اقدام شد و داده هاي گردآوري شده با روش تحليل مضمون، مورد تحليل قرار گرفت كه به شناسايي 3 دسته راهكار اصلي و 15 راهكار فرعي انجاميده است. به منظور ارزيابي اعتبار يافته ها نيز روش توافق درون موضوعي مورد استفاده قرار گرفته است. در بخش كمي نيز راهكارهاي شناسايي شده در قالب پرسشنامه تنظيم و نسبت به اولويت بندي آن ها از ديدگاه 8 نفر از خبرگان صنعت گردشگري در كشور اقدام گرديد. نتايج تحليل داده ها با استفاده از روش فرآيند تحليل سلسله مراتبي فازي نوع 2، گوياي اين است كه مهمترين راهكارهاي بهبود وضعيت گردشگري ميراث فرهنگي در ايران از حيث ابعاد، به ترتيب عبارت اند از: راهكارهاي بازاريابي، راهكارهاي منابع انساني و راهكارهاي زيرساختي. همچنين راهكارهاي ارائه آموزش هاي همگاني، ارتقاء تصوير مقصد، طراحي دوره هاي بازآموزي و توسعه مستمر مهارت هاي حرفه اي براي كاركنان فعلي فعال به ترتيب مهمترين راهكارهاي بهبود وضعيت گردشگري ميراث فرهنگي محسوب مي شوند.