اثربخشي روش مهارت آموزي كودك راه‌حل محور بر مهارت‌هاي زندگي و ارتباطي كودكان كم‌توان ذهني

هدف از اين پژوهش اثربخشي مهارت‌آموزي كودك راه‌حل محور بر مهارت‌هاي زندگي و ارتباطي كودكان كم‌توان ذهني مي‌باشد. اين پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشي داراي پيش‌آزمون-پس‌آزمون و گروه گواه بود. جامعه آماري پژوهش شامل تمام كودكان ن كم‌توان ذهني 9-13 ساله مراجعه‌كننده به آموزشگاه استثنايي اميد در بازه زماني 02-1401 واقع در شهر ساري بود. حجم نمونه پژوهش شامل 30 كودك كه به‌طور تصادفي به دو گروه آزمايش (15 نفر) و گواه (15 نفر) از جامعه آماري به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب‌شده و در دو گروه آزمايش و گواه ‌جاي‌گماري شدند. گروه آزمايش در هشت جلسه 60 دقيقه‌اي، هفته‌اي دو جلسه با پروتكل طراحي‌شده آموزش ديدند. ابزار استفاده‌شده، مقياس رفتارسازشي وايلند مي‌باشد. نتايج نشان داد كه در كارايي اين پروتكل، گروه گواه و آزمايش در دو مؤلفه مهارت ارتباطي و مهارت زندگي داراي تفاوت معنادار بودند (0.001 P) و براي دستيابي به اين تفاوت از تحليل كوواريانس و تحليل واريانس ولچ استفاده شد؛ كه نتايج به‌دست‌آمده حاكي از اثربخشي پروتكل طراحي‌شده براي روش مهارت‌آموزي كودك راه‌حل محور بر مهارت ارتباطي و مهارت زندگي كودكان كم‌توان ذهني مي‌باشد كه مي‌توان نتيجه‌گرفت رويكرد مهارت‌آموزي كودك راه‌حل محور در جهت گسترش مهارت‌هاي ارتباطي و زندگي كودكان كم‌توان ذهني مؤثر مي‌باشد.