تأثير آموزش گروهي افزايش صبر بر خودكارآمدي و نگرش مادران داراي كودك ‌استثنايي

هدف پژوهش حاضر، بررسي تأثير آموزش گروهي افزايش صبر بر خودكارآمدي و نگرش‌مادران داراي كودك‌استثنايي بود. اين پژوهش شبه آزمايشي از نوع پيش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه‌ي آماري پژوهش حاضر شامل تمامي مادران داراي كودك‌استثنايي شهر مشهد بود كه در آموزش‌وپرورش استثنايي استان خراسان رضوي ثبت‌نام‌شده بودند، انتخاب نمونه به‌صورت داوطلبانه و از روش در دسترس استفاده‌شده است. 32 مادر داراي كودك‌استثنايي انتخاب و به‌صورت تصادفي در گروه‌هاي آزمايش و گواه جايگزين شد (16 نفر در هر گروه). از پرسش‌نامه‌هاي صبر، خودكارآمدي دومكا و نگرش والدين به كودك‌استثنايي براي سنجش متغيرهاي پژوهش استفاده شد. پيش‌آزمون از دو گروه گرفته شد. گروه آزمايش 10 جلسه‌ي آموزش صبر را دريافت كردند درحالي‌كه گروه گواه هيچ آموزشي را دريافت نكردند. پس از ارائه جلسات آموزشي، هر دو گروه مجدداً به پرسشنامه‌ها در پس‌آزمون پاسخ دادند. داده‌هاي پژوهش با استفاده از تحليل ‌كواريانس تك‌متغيره (ANCOVA) و تحليل كواريانس چندمتغيري (MONCOVA) مورد تجزيه‌وتحليل قرارگرفت. يافته‌هاي پژوهش حاضر نشان‌داد كه آموزش صبر بر خودكارآمدي و تغيير نگرش، ناكامي،‌ نااميدي و شرم‌زدگي و صبر مادران‌داراي فرزنداستثنايي مؤثر است. در‌نتيجه توصيه مي‌شود مشاوران و روان‌شناسان در برنامه‌هاي آموزش‌خانواده و گروه‌هاي والدين داراي فرزند استثنايي، آموزش صبر را موردتوجه قرار‌دهند.