نقش ميانجي‌گري ابعاد ظرفيت تأملي والدين در رابطه بين سبك‌هاي دلبستگي ناايمن و استرس والدگري در والدين داراي فرزندان مبتلا به اختلال نقص توجه-بيش‌فعالي

هدف اين پژوهش بررسي نقش ميانجي گري ابعاد ظرفيت تأملي در رابطه بين سبك‌هاي دلبستگي ناايمن و استرس والدگري در والدين داراي فرزند با اختلال نقص توجه-بيش‌فعالي بود. روش پژوهش همبستگي از نوع مدل سازي معادلات ساختاري و جامعه پژوهش والدين كودك با اختلال نقص توجه-بيش‌فعالي شهر يزد در سال 1401 بودند. ازاين‌بين نمونه‌اي به تعداد 295 پدر و مادر با روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند و پرسشنامه‌هاي تجربه ي روابط نزديك برنان و همكاران (1998)، ظرفيت تأملي والدين لويتن و همكاران (a2017) و استرس والدگري آبدين (1995) را تكميل نمودند. در گام بعد داده‌ها با استفاده از روش آماري تحليل مسير و تجزيه‌وتحليل چند گروهي مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. تحليل داده نشان داد در هر دو گروه مادران و پدران، پيش ذهني سازي نقش ميانجي‌گري را در رابطه‌ي بين سبك دلبستگي اضطرابي و استرس والدگري در پدران و مادران كودكان با اختلال نقص توجه-بيش‌فعالي ايفا كرد. همچنين تجزيه‌وتحليل چندگروهي نقش جنسيت والدين را تأييد كرد. چنانكه در تفاوت اين دو گروه، مسير دلبستگي اجتنابي به استرس والدگري گروه مادران برخلاف گروه پدران معنادار شد. درنتيجه مي‌توان بيان كرد، در هر دو گروه مادران و پدران دلبستگي اضطرابي نقش مهمي در افزايش پيش ذهني سازي در مورد كودكان داراي اختلال دارد و از اين طريق استرس والدگري را افزايش مي دهد.