نقش قرارداد سازنده تجهيزات اصلي ( OEM )در صنعت ساختمان مدرن

با پيشرفت علم و فناوري و پويايي بازار اقتصاد جهاني، قراردادهاي نوين وارد نظام هاي حقوقي كشورهاي درحال توسعه از جمله ايران شده است. اما بخش‌هاي ساخت ‌و ساز در مقايسه با ساير صنايع در پذيرش ديجيتالي شدن كندتر بوده‌اند. ساختمان يكي از محصولات لازم براي هر فعاليت و زندگي اجتماعي است كه با توجه به اهداف كاربردي، تخصص هاي گوناگوني در ساخت آن دخالت دارند كه تمام آن از ناحيه شخص واحد ممكن نيست. علاوه بر اين، صنعت ساختمان در ايران با سه معضل عدم استحكام، به روز نبودن وسايل گرمايش و سرمايشي يا به طور كلي لوازم خانگي از حيث فن آوري روز و عدم هوشمندي مواجه است. هر كدام از اين موارد، براي مالك و دولت، هزينه هنگفتي را ايجاد و مشكلاتي پديد مي آورد. در اين مقاله به روش توصيفي – تحليلي ، قرارداد سازنده تجهيزات اصلي به عنوان يكي از راه حلهاي اين مشكلات بررسي شده و با روش توصيفي، ثابت شد كه اين قرارداد با قواعد عمومي حقوق قراردادهاي ايران كاملاً منطبق است و از حيث تحليلي نيز نحوه حل مشكل سه گانه مورد تحليل قرار گرفت و روشن شد كه اين قرارداد در حل هر كدام از اين مشكلات مي تواند مؤثر باشد. در اين تحقيق از خلاصه برداري الكترونيكي با استفاده از نرم افزار Notespeech بهره گرفته شده است.