نقش پيش‌بيني‌كننده تاب‌آوري در بار مراقبتي مراقبين خانوادگي مبتلايان به سكته مغزي: يك مطالعه توصيفي‌‌مقطعي

زمينه و هدف به دنبال مراقبت از بيماران مبتلا به سكته مغزي، مراقبين آن‌ها بار مراقبتي را تجربه مي‌كنند كه اثرات منفي بر ابعاد مختلف زندگي آن‌ها دارد. تاب‌آوري عاملي است كه به نظر مي‌رسد بتواند به آن‌ها در سازگاري با شرايط ايجادشده ياري رساند. بدين منظور پژوهش حاضر با هدف تعيين نقش پيش‌بيني‌كننده تاب‌آوري در بار مراقبتي مراقبين خانوادگي مبتلايان به سكته مغزي در سال 1402 انجام شد.روش بررسي در پژوهش حاضر كه توصيفي‌مقطعي از نوع همبستگي است، 194 نفر از مراقبين مبتلايان به سكته مغزي در بيمارستان بعثت شهر همدان كه شدت ناتواني بيماران آن‌ها متوسط و براساس مقياس بارتل بين 61 تا 90 بود، به‌صورت دردسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده‌ها شامل فرم مشخصات جمعيت‌شناختي، پرسش‌نامه‌هاي بار مراقبتي نواك و گست، تاب‌آوري كانر- ديويدسون و مقايس سنجش شدت ناتواني بارتل بود. تجزيه‌وتحليل داده‌ها در نرم‌افزارSPSS  نسخه 25 و با آمار توصيفي، ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون خطي انجام شد.يافته‌ها نتايج نشان داد ميانگين سني مراقبين 42/53 سال، 52 درصد آن‌ها مرد و سطح تحصيلات 26/8 درصد آن‌ها ديپلم بود. همچنين ميانگين نمرات بار مراقبتي و تاب‌آوري به‌ترتيب برابر با 13/09±‌86/35 و 10/38±‌42/56 بود. همچنين مشخص شد ارتباط بين بار مراقبتي و تاب‌‌آوري مراقبين معكوس و معني‌دار بود و تاب‌آوري از عومل پيش‌بيني‌كننده در كاهش بار مراقبتي آن‌ها است 0/233-= β  0/185-=P 0/05, rنتيجه‌گيري باتوجه‌به اينكه مشخص شد يكي از عوامل مؤثر بر كاهش بار مراقبتي مراقبين، تاب‌آوري است، توصيه مي‌شود ارائه‌دهندگان مراقبت‌هاي بهداشتي با شناسايي راهكارهاي مؤثر براي تاب‌آوري افراد، به مراقبين بيماران كمك كنند تا تاب‌آوري خود را تقويت كنند تا از بار مراقبتي آن‌ها كاسته شود و به آنان در مسير مراقبت از بيماران خود ياري رسانند.