تحليل تأويل ابن‌عربي از كفر قرآني

يكي از مطالب فلسفه دين اسلامي، نحوه فهم دين و نصوص اصلي آن به‎خصوص قرآن است و در اين عرصه بيشترين ابهام و پرسش بر سر تأويلات قرآني است. بر اساس قواعد فهم متن قرآني، تأويل قرآن نبايد با صراحت يا ظواهر آيات مخالف باشد؛ در غير اين صورت هر مطلبي را مي‌توان به هر آيه‌اي منتسب كرد. اما عارفاني مانند ابن‌عربي در كتب خود از جمله در فتوحات مكيه، ذيل آياتي مطالبي بيان داشته‌اند كه از منظر تفسيري و قواعد مربوطه، مخالف صراحت يا ظاهر قرآن است. اين نوع تفاسير معركه آرا و پيوسته شاهدي در دست منكران تفسير عرفاني بوده است و تا كنون اين نوع برداشت‌ها، تحليل و توجيه نشده است و ضرورت دارد اين مانع بزرگ تفسير عرفاني بررسي گردد. در اين نوشته به گونه‌اي مختصر، بعد از تأويلات ابن‌عربي از آيات 6 و 7 سوره بقره، توجيهاتي را بيان و هر يك را تحليل خواهيم كرد. در اين نوشته با روش كتابخانه‌اي و تحليل عقلاني بر اساس اصول استنباط از نصوص و مباني و قواعد فهم قرآن در راستاي تحليل تأويلات مخالف ظاهر، براي اولين بار شش توجيه بيان مي‌شود و درباره آنها داوري مي‌گردد.