واكاوي تاريخي معناي واژه‌ي «حُبُك» در آيه‌ي «وَ السَّماءِ ذاتِ الحُبُك‏» در تفاسير و ترجمه‌هاي فارسي و لاتين

اختلاف واژه‌شناسان در معناي ماده‌ي «ح ب ك»، به اختلاف ديدگاه مفسران درخصوص مشتقات اين ريشه ازجمله واژه‌ي «حُبُك» در آيه 7 سوره ذاريات، نيز تسري يافته‌است. واژه‌شناسان، اين ماده را بريدن گوشت تا استخوان، بستن و محكم كردن و اعتدال، استقرار و حسن صنعت در چيزي معنا نموده‌اند. اما سير تاريخي تفسير آيه‌ي مورد بحث، نشان مي‌دهد مفسران، واژه‌ي «حُبُك» را به دوازده گونه تفسير كرده‌اند، كه عبارت است از: 1.آفرينش نيكو؛ 2.زيبايي و چيرگي؛ 3.زينت؛ 4.ستارگان؛ 5.قوي‌بنيان؛ 6.استحكام؛ 7.آسمان هفتم؛ 8.طرايق؛ 9.شكست‌هاي پديد آمده در اشيا 10.اميرالمؤمنين علي‌بن ابي‌طالب(ع)؛ 11.موي مجعد؛ 12.گستردگي (فراخي). روايات متعددي نيز در اين زمينه وارد شده كه عمدتا از ضعف سندي رنج مي‌برند. افزون بر اين، اختلاف نظر مفسران بر ترجمه‌هاي فارسي و لاتينِ اين واژه نيز تاثير گذاشته و سبب پيدايش ترجمه‌هايي مختلف گرديده‌است. اين پژوهش، با روش كتابخانه‌اي و رويكرد معناشناسي نوين (استفاده از روابط جانشيني) براي رسيدن به معناي صواب سامان يافته و سرانجام معناي ستارگان را براي واژه مورد بحث، پذيرفته‌است.