نقش واسطه‌اي ايده‌پردازي خودكشي در رابطۀ بين سبك‌هاي والدگري، نيازهاي بنيادين و ادراك سرباربودن با جرح خويشتن غيرخودكشي‌گرا در نوجوانان

پژوهش حاضر با هدف تعيين نقش واسطه‌اي ايده‌پردازي خودكشي در رابطۀ بين سبك‌هاي والدگري، نيازهاي روان‌شناختي بنيادين و ادراك سرباربودن با جرح خويشتن غيرخودكشي‌گرا انجام شد. روش پژوهش توصيفي و از نوع همبستگي بود. جامعۀ آماري پژوهش شامل دانش‌آموزان دختر و پسر دورۀ متوسطۀ دوم شهر تهران در سال تحصيلي 1399-1398 به تعداد 224,400 نفر بود. در اين ميان 420 نفر (188 مرد و 232 زن) به شيوۀ نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش شامل مقياس ايده‌پردازي خودكشي بك (BSSI)، سياهۀ آسيب به خود (SHI)، پرسشنامۀ بافت اجتماعي والدين (سبك‌هاي والدگري) (PASCQ)، مقياس ارضاي نيازهاي بنيادين عمومي (BNSG-S) و پرسشنامۀ نيازهاي بين‌فردي (INQ) بود. داده‌ها به روش محاسبۀ ضريب همبستگي پيرسون و معادلات ساختاري به‌وسيلۀ نرم‌افزارهاي آماري SPSS-23 و Amos-23 تحليل شدند. نتايج معادلات ساختاري نشان داد سبك‌هاي والدگري، نيازهاي بنيادين روان‌شناختي و ادراك سرباربودن با واسطۀ ايده‌پردازي خودكشي بر جرح خويشتن غيرخودكشي‌گرا اثر غيرمستقيم و معنادار دارند. 44 درصد از واريانس ايده‌پردازي خودكشي از طريق سبك‌هاي والدگري، نيازهاي روان‌شناختي بنيادين و ادراك سرباربودن تبيين‌پذير است. همچنين سبك‌هاي والدگري، نيازهاي روان‌شناختي بنيادين، ادراك سرباربودن و ايده‌پردازي خودكشي 35 درصد از واريانس جرح خويشتن غيرخودكشي‌گرا را تبيين كردند. براساس نتايج، سبك‌هاي والدگري مناسب، ارضاي نيازهاي روان‌شناختي بنيادين، كاهش ادراك سرباربودن و ايده‌پردازي خودكشي در نوجوانان مي‌تواند نقش مؤثري در كاهش جرح خويشتن غيرخودكشي‌گرا داشته باشد.