مدل پيش‌بيني سازگاري رواني-اجتماعي با بيماري براساس استرس ادراك‌شده و انسجام رواني با ميانجي‌گري شفقت به خود در بيماران مبتلا به سندرم رودۀ تحريك‌پذير

پژوهش حاضر با هدف ارائۀ مدل پيش‌بيني سازگاري رواني-اجتماعي با بيماري براساس استرس ادراك‌شده و انسجام رواني با ميانجي‌گري شفقت به خود در بيماران مبتلا به سندرم رودۀ تحريك‌پذير انجام گرفت. روش پژوهش، توصيفي-همبستگي و مدل‌سازي معادلات ساختاري بود. جامعۀ آماري پژوهش شامل بيماران مبتلا به سندرم رودۀ تحريك‌پذير بود كه در پاييز و زمستان 1400 به مراكز درماني و متخصصان گوارش شهر اصفهان مراجعه كرده بودند. نمونۀ آماري نيز شامل 340 بيمار مبتلا به سندرم رودۀ تحريك‌پذير بود كه به روش نمونه‌گيري دردسترس انتخاب شدند. ابزارهاي مورد استفاده شامل مقياس سازگاري رواني-اجتماعي با بيماري (PSADS)، مقياس استرس ادراك‌شده (PSS)، پرسشنامۀ انسجام رواني (SCQ) و پرسشنامۀ شفقت به خود (SCQ) بود. تحليل داده‌ها با استفاده از تحليل مسير و آزمون بوت‌استراپ به‌وسيلۀ نرم‌افزار SPSS و Amos ويرايش 23 صورت گرفت. نتايج نشان داد بين استرس ادراك‌شده، انسجام رواني و شفقت به خود از يك سو و سازگاري رواني-اجتماعي با بيماري از سوي ديگر، رابطۀ معنادار وجود دارد (01/0 p). همچنين استرس ادراك‌شده، انسجام رواني و شفقت به خود بر سازگاري رواني-اجتماعي با بيماري داراي اثر مستقيم معنادار است (01/0 p). علاوه‌براين نتايج بوت‌استراپ مشخص كرد شفقت به خود در رابطۀ بين استرس ادراك‌شده و انسجام رواني با سازگاري رواني-اجتماعي با بيماري داراي نقش ميانجي‌گري معنادار است (01/0 p). درنهايت مدل از برازش مناسبي برخوردار بود. با توجه به نقش ميانجي معنادار شفقت به خود لازم است درمانگران باليني با به‌كارگيري روش‌هاي درماني روان‌شناختي كارآمد مانند درمان مبتني بر شفقت، سازگاري رواني-اجتماعي بيماران مبتلا به سندرم رودۀ تحريك‌پذير را بهبود بخشند.