ارائه الگوي مديريت بحران شهري (موردمطالعه: منطقه 11 شهر تهران)

زمينه و هدف: ازجمله مسائلي كه بيشتر شهرهاي بزرگ جهان با آن دست‌به‌گريبان هستند، بروز حوادث و مخاطرات طبيعي است. با توجه ‌به ماهيت غيرمترقبه اغلب مخاطرات طبيعي، بهره مندي از الگوي مناسب براي مديريت بحران لازم و ضروري است. ازاين‌رو هدف از مطالعه حاضر ارائه الگوي مديريت بحران شهري در منطقه 11 شهر تهران است.روش: پژوهش حاضر ازنظر هدف كاربردي و ازنظر ماهيت توصيفي - تحليلي است كه با استفاده از روش آميخته (كيفي- كمي) انجام‌شده است. حجم نمونه با بهره گيري از فرمول كوكران 314 نفر به‌دست‌آمده و براي مصاحبه با استفاده از روش گلوله برفي با تعداد 15 نفر از خبرگان مصاحبه انجام شد كه پس از تأييد روايي ‌و ‌پايايي، داده‌هاي جمع‌آوري‌شده‌ با استفاده از نرم‌افزارها SMART PLS و SPSS مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفتند.يافته‌ها: مديريت بحران به‌عنوان واكنشي در برابر وضعيت بحراني دربرگيرندۀ سلسله عمليات و اقدامات پيوسته و پوياست كه به‌طوركلي بر اساس اصول كلاسيك مديريت شامل برنامه‌ريزي، سازمان‌دهي، تشكيلات رهبري و كنترل، بسته به زمان و مكاني كه بحران در آن روي مي‌دهد، مي‌تواند متفاوت عمل كند. در اين راستا، در پژوهش حاضر مدلي بومي مبتني بر عوامل مؤثر بر مديريت بحران شهري استخراج و پس از تحليل داده‌هاي بخش كمي، تأثير مؤلفه‌هاي مديريت بحران در مناطق شهري مورد تأييد قرار گرفت.نتيجه‌گيري: امروزه با شهري شدن جوامع و گرايش انسان‌ها به محيط‌هاي شهري، توجه به شيوۀ بهتر زيستن در اولويت قرارگرفته است. در همين خصوص خطرات ناشي از پديده‌هاي طبيعي و سوانح اقليم كه انسان‌ها را تهديد مي‌كند، بي توجهي به مكان‌يابي صحيح شهرها، رشد و توسعه شهرهاي بنيان نهاده شده، همچنين نبود برنامه‌ريزي لازم براي جلوگيري از رشد لجام‌گسيخته شهرها، مسائل و مشكلات فراواني از جهت مصونيت شهرها به بار آورده است. ازاين‌رو به كارگيري الگوي مناسبي كه دربرگيرندۀ همۀ ابعاد، مؤلفه‌ها و شاخص‌هاي تأثيرگذار مديريت بحران در مناطق شهري باشد، ضروري مي باشد.