الگوي پليس هوشمند در فرماندهي انتظامي جمهوري اسلامي ايران

زمينه و هدف: فضاي مجازي كه محصول فناوري اطلاعات است، سبب مهاجرت بخش اعظم جرائم از فضاي فيزيكي به فضاي مجازي شده است و دامنه و سطح تأثير جرائم فضاي مجازي به‌مراتب گسترده‌تر و عميق‌تر از جرائم فضاي فيزيكي مي‌باشد؛ بنابراين، فرماندهي انتظامي جمهوري اسلامي ايران از سازمان فناوري‌محور بايد به سمت سازمان هوشمند و به عبارتي پليس هوشمند حركت كند و بدون وجود الگو و راهبرد مناسب دستيابي به اين هدف دشوار است. بر اين اساس، هدف تحقيق حاضر، طراحي الگوي پليس هوشمند در فرماندهي انتظامي جمهوري اسلامي ايران است.روش: اين پژوهش از نوع كاربردي و از نظر روش‌شناسي، پژوهشي كيفي است. جامعۀ آماري پژوهش، صاحب‌نظران حوزۀ فناوري اطلاعات و مديريت درون و برون‌سازماني است كه با روش نمونه‌گيري هدفمند و براساس اصل اشباع نظري، 18 نفر به‌عنوان نمونه انتخاب شدند و با آن‌ها مصاحبۀ نيمه ساختاريافته انجام شد. براي تحليل داده‌ها از روش تحليل محتوا استفاده شد.يافته‌ها: با پياده‌سازي مصاحبه‌هاي انجام‌شده با مشاركت‌كنندگان در عمليات كدگذاري، محققان به تبيين مفاهيم و مقوله‌ها پرداختند. با تحليل محتواي مصاحبه‌ها، 61 شاخص و 17 مقولۀ فرعي (مؤلفه) به دست آمد كه درنهايت در چهار مقولۀ اصلي (بُعد) «كاركنان، فرايند، فناوري و ساختار» قرار گرفتند.نتيجه‌گيري: تحقق پليس هوشمند در گرو برنامه‌ريزي راهبردي براي چهار بُعد «كاركنان، فرايند، فناوري، ساختار» و 17 مؤلفه و 61 شاخص است و به‌كارگيري و هماهنگ‌سازي ابعاد و مؤلفه‌ها و شاخص‌هاي احصاشده نقش اساسي در تحقق پليس هوشمند دارند.