انسان‌شناسي مولانا و مدلول هاي نظري آن براي ارتقاي همبستگي بين‌المللي

مواجهه با چالش‌هاي جهاني نيازمند تقويت انگاره همبستگي بين المللي است. دو ايده شناسايي و تاكيد بر حقوق مبتني بر همبستگي در چارچوب ادبيات حقوق بشري و برساخته بودن هويت در بستر نظريه‌هاي روابط بين الملل، تلاش‌هاي نظري راهگشا براي طرح انگاره همبستگي بين المللي محسوب مي‌شوند. حقوق مبتني بر همبستگي درصدد تقليل تمركز بر فرد و ترغيب همه كشنگران بين المللي براي مشاركت در تحقق اين دسته از حقوق است اما در قياس با حقوق فردي نتوانسته يك مبناي نظري جايگزين براي موجه ساختن اين دسته از حقوق ارائه نمايد. ايده برساخته بودن هويت نيز گرچه طبيعي انگاشتن هويت در ميان كنشگران بين المللي را به مسئله بدل ساخته و تحول در هويت و متعاقب آن درك كنشگران از منفعت را ممكن مي‌داند اما براي تقويت انگاره همبستگي كافي نيست و دستيابي به اين مهم، نيازمند ارائه روايت جديد از انسان است. پرسشي كه در مقاله پيش‌رو، قصد داريم به آن پاسخ دهيم اين است كه رويكرد انسان‌شناسانه‌ي مولانا به چه طريق مي‌تواند به تقويت انگاره همبستگي بين المللي در ساحت نظري كمك كند. ادعاي مقاله اين است كه روايت انسانشناسانه مولانا با تاكيد بر وحدت ارواح بشري و تقدم اين وحدت بر فرديت، شناسايي يك غايت مشترك و تقويت روحيه همدلي و مسئوليت پذيري، مي‌تواند از يك سو مبناي توجيه حقوق و مسئوليت مشترك انسان ها قرار گيرد و از ديگر سو روايت جديد از ماهيت انسان كه بيانگر انسجام و اشتراك هويتي ميان انسان‌ها است ارائه نمايد.