تحليل ساختاري زمان در نگارگري رمان و روايت ( مطالعه موردي: رمان «بار ديگر شهري كه دوست مي داشتم» از نادر ابراهيمي)

تحليل ساختاري زمان از رويكردهاي نوين در زمينه نقد ادبي است كه خطّ سير روايت بر مبناي آن شكل مي گيرد. روايت‌شناسي، علم شناخت شيوه هاي گوناگون بيان رويدادها و تحليل ادبيات روايي از جمله «رمان» مي باشد و نقد روايت‌شناسانه در تحليل ساختار روايت هاي داستاني، بستر مناسبي براي بررسي مؤلّفه هاي اصلي متن روايي همچون مفاهيم نظم، تداوم و بسامد فراهم مي‌سازد. ژنت (Gérard Genette) با كتاب «گفتمان روايي» خود، با تأكيد بر عنصر «زمان روايي»، درخشان‌ترين نظريّه را در باب روايت ارائه داده است. پژوهش حاضر مي كوشد با بررسي رمان «بار ديگر شهري كه دوست مي داشتم» اثر نادر ابراهيمي براساس نظريّۀ ژنت، ساختار زماني در اين روايت را با شيوه اي تحليلي_استنباطي واكاوي كند و بازتاب مسئله زمان در نگارگري ايراني را تحليل و ارزيابي كند. نادر ابراهيمي در رمان مذكور با تغييراتي كه در سير خطّي داستان ايجاد مي كند، شكل داستاني مدرن و نويني پديد مي آورد و در ترتيب و توالي وقايع داستان در قالب گزينشي تازه و تا حدودي پيچيده، زمانمندي خاصّي را براي جهان داستان خود خلق مي نمايد. ابراهيمي اين رمان را از پايان، آغاز مي كند و درآن، سه زمان متفاوت (جهش هاي زماني) را شاهد هستيم. از نظر تداوم، داستان داراي سه نوع شتاب مثبت و منفي و ثابت است و بيشتر بسامدها از نوع مكرّر و بازگو مي باشند. اهداف پژوهش:1. تحليل مؤلّفه هاي روايت و نقش عنصر زمان براساس نظريّۀ ژنت در رمان «بار ديگر شهري كه دوست مي داشتم».2. درك و نگرشي تازه از كاربرد عنصر «زمان» و ساختار در نگارگري ايراني.سؤالات پژوهش:1. چگونه مي‌توان با تحليل ساختاري زمان، رمان «بار ديگر شهري كه دوست مي داشتم» را تحليل كرد؟2. نادرابراهيمي تا چه ميزان از شيوه هاي زمان روايي درسير روايت رمان استفاده كرده است؟