زيبايي و آراستگي كلام خواجوي كرماني در تطبيق با نگاره‌هاي نسخه مصور ديوانش.

ابوعطا كمال‌الدين محمودبن‌علي بن‌محمود مشهور به خواجوي كرماني يكي از بزرگ‌ترين شاعران و عارفان ادب پارسي است؛ كه در همه‌ پيكره‌ها و گونه‌هاي شعري به استادي و توانمندي ِقابل‌ملاحظه‌اي طبع‌آزمايي نموده است. اگرچه در پهنه‌ ادب ايران زمين چنان‌كه بايسته اوست از او سخن به ميان نيامده و حق او گزارده نشده است كه آن هم قطعاً به‌واسطه‌ تجربه روزگاري بوده كه ازسويي استاد سخن، شيخ اجل، سعدي، را در پس خويش داشته و خواجه‌ رندان، خداوندگارِ غزلِ عاشقانه و عارفانه، حافظ را درپيش رو، از اين جهت خواجو در سايه‌ آنان قرار گرفته و سروده‌هايش آن‌گونه كه شايسته مي‌نمايد، نتوانسته در كنار اشعارجاودانه آن‌ها خودنمايي نمايد. با اين‌حال، خواجو به عنوان شاعري هنرورز در ميان شاعران پارسي گو با القابي چون: «ملك‌الفضلا»، «ملك‌الكلام»،«خلاق‌المعاني»، لقب ويژه‌ «نخلبند شعرا» را كسب كرده است. پژوهش حاضر به روش توصيفي و تحليل و با تكيه بر داده‌هاي منابع كتابخانه‌اي انجام شده است. اگرچه مي‌توان گزاره‌هاي مقام نخلبندي خواجو را در انديشۀ بلند عارفانه و هنر شاعرانه او جستجو كرد؛ اما مؤلفه‌هاي صورت‌گري و تصويرآفريني و مهارت بهره‌مندي او از آرايه‌هاي لفظي و معنوي، خود از جايگاهي قابل تأمل برخوردار است. از اين‌رو، اين جستار برآنست تا سيماي «نخلبندي» خواجو را در آيينه صورخيال و آرايه‌هاي ادبي، در تطبيق با نگاره‌هاي نسخۀ مصور سروده‌هايش بررسي نمايد.اهداف پژوهش:شناخت صورخيال و آرايش سخن خواجو در تطبيق با نگاره‌هاي نسخه مصور ديوان اشعارش.بررسي و شناخت جلوه‌هاي نخلبندي خواجو در سروده‌هايش.سؤالات پژوهش:چه رابطه ميان نخلبندي و آرايه‌ورزي و صورت‌گري خواجو در شعر وجود دارد؟صورخيال چه بازتابي در نگاره‌هاي نسخۀ مصور خواجوي كرماني داشته است؟