مطالعه تطبيقي روايت و معماري : نقش روايت در افزايش تعاملات اجتماعي مخاطبان در موزه‌هاي شهر تهران

براساس نگرش كارتزيني و دوگانه‌انگارى تقدم ذهن بر بدن، موزه‌ها از زمان به كار آغاز آن‌ها در قرن هفدهم، تحت‌تأثير مفاهيم بصري بوده‌اند و نمايش به‌عنوان تجربه‌اي كاملاً بصري در نظر گرفته مي‌شد. با اهميت يافتن نقش مخاطب در قرن بيستم ميلادي به تدريج ظرفيت حافظ بدن در عمل به خاطر سپردن و همدلي مورد توجه قرار گرفت. هدف پژوهش حاضر بررسي تطبيقي روايت و فضا و تحليل نقش روايت در افزايش تعاملات اجتماعي مخاطبان در موزه‌هاي شهر تهران است. تهران به‌عنوان پايتخت تاريخي و فرهنگي كشور، روايت‌هاي متعددي از فضاهاي شهري ارائه مي‌دهد. اين مطالعه از نوع كاربردي است و براساس نظريه داده‌بنياد صورت گرفته‌است. يافته‌هاي پژوهش حاكي از اين است كه حضور مخاطبان در فضا فرصت تعاملات اجتماعي را افزايش مي‌دهد. در فرآيند ادراك بدنمند از موزه‌ها، مخاطب در رويدادهاي گذشته با پيشينيان همدردي مي‌كند، با ديگر بازديدكنندگان تعامل داشته و در نهايت روايت خود را از فضا مي‌سازد.اهداف پژوهش:شناسايي مؤلفه‌هايي كه روايت از طريق آن كيفيت فضاي موزه را بهبود مي‌بخشد.شناخت چگونگي ارتباط مخاطبان با موزه در روند ادراك فضا.سؤالات پژوهش:روايت از طريق چه مؤلفه‌هايي كيفيت فضاي موزه را بهبود مي‌بخشد؟ارتباط موزه و مخاطبان در روند ادراك فضا چگونه است؟