نگاهي تطبيقي به انگارۀ عهد عتيق و قرآن كريم از پندارۀ «پسرخدا بودن عُزير» و انعكاس آن بر نگاره هاي اسلامي

در متون بنيادي دين يهود مانند عهد عتيق و تلمود كم‌ترين اشاره‌اي به مفهوم «ابن الله» بودن عزير نشده است. با اين وجود، قرآن يك‌بار به روشني (توبه/30) و بار ديگر نيز به‌صورت تلويحي (بقره/۲۵۹) در چگونگي مرگ عُزير از وي، نام برده است. اين نوشتار با روش توصيفي- تحليلي، به تطبيق جايگاه عزير در متون مقدس يهود و اسلام مي‌پردازد. با بررسي و تدبر در متون معتبر يهود هيچ اثري از مفهوم پسرخدا بودن عزير به دست نيامد. حال آنكه در منابع مهم تفسيري اسلامي ميان مفسران مشهور، درباره اين انگاره، نه تنها وحدت‌رويه و نظر ديده نمي‌شود، بلكه با برداشت‌هاي متفاوتي از اين نسبت روبه‌رو هستيم. چنانكه آلوسي و فخررازي آن را نسبتي حقيقي دانسته، اما بحراني و طباطبايي آن را نسبتي مجازي و تشريفي مي‌پندارند. در اين ميان، مفسراني نيز هستند كه آن را باور عده‌اي معدود يا فرقه‌اي منقرض شده از يهود پنداشته‌اند و يا اساساً دربارۀ اين نسبت توضيح روشني نداده‌اند. اين پژوهش مي‌كوشد نشان دهد كه ديدگاه مفسراني كه مفهوم ابن‌الله بودن را صفتي تكريمي و تعظيمي براي عزير در نظر گرفته‌اند، مي‌تواند درست و قابل‌پذيرش باشد. اهداف پژوهش:بررسي مفهوم «ابن‌‍الله» بودن در متون بنيادي دين يهود.بررسي ديدگاه مفسراني كه مفهوم ابن‌الله بودن را صفتي تكريمي و تعظيمي براي عزير در نظر گرفته‌اند.سؤالات پژوهش:مفهوم «ابن‌الله» بودن در متون بنيادي دين يهود چيست؟ديدگاه مفسراني كه مفهوم ابن‌الله بودن را صفتي تكريمي و تعظيمي براي عزير در نظر گرفته‌اند چيست؟