پديدار شناسي معماري ايراني – اسلامي در مسجد جامع نايين از منظر فلسفه اسلامي

در شناخت معماري اسلامي از منظر پديدارشناسي مي‌توان به سطوح عميق‌تر و مفاهيم محوري و بنيادين در آثار هنري كه ماهيتش فراتر از اقليم، محيط و زمان خاص است، دست يافت؛ عناصري كه نسبت ميان دين و هنر معماري را در فلسفه اسلامي بيان مي‌دارد. در اين پژوهش نيز هدف جست‌وجوي رگه‌هايي از تفاوت در رويكرد فلسفي شيخ شهاب‌الدين سهروردي در برخوردهاي پديدارشناسانه به معماري مكان‌هاي مقدس مي‌باشد. اين مطالعه در رسيدن به اين پرسش‌هاست كه نقش فلسفه اسلامي بر معماري ايراني – اسلامي چيست؟ و نقش رويكرد فلسفه اسلامي در معماري مسجد جامع نايين چيست؟ لذا اين پژوهش با بهره‌گيري از روش پديدارشناختي به شرح ارتباط پديدارشناسي و معماري مكان‌هاي مقدس از منظر فلسفه اسلامي پرداخته است. نتيجه مطالعه نشان مي‌دهد كه رويكرد پديدارشناسانه به معماري مكان‌هاي مقدس از منظر فلسفه اسلامي برگرفته از مهم‌ترين جنبه‌هاي حس مكان در مسجد جامع نايين؛ سير از ظاهر به باطن و بالعكس به‌صورت اتحاد مثلثي عناصر كالبدي، فعاليت‌ها و معاني به هم مرتبط و داراي روابط ديالكتيك بوده و تشكيل يك ساختار را مي‌دهند كه موجب شكل‌گيري ارتباط عميق دروني و ديالكتيكي بين مسجد جامع نايين و ناظر و شاهد آن در بالاترين سطح حس مكان مي‌گردد.اهداف پژوهش:پديدارشناسي معماري ايراني-اسلامي در مسجد جامع نايين از منظر اسلامي.بررسي حس مكان در مسجد جامع نايين.سؤالات پژوهش:فلسفه اسلامي چه نقشي در هويت معماري ايراني- اسلامي در مسجد جامع نايين دارد؟چه عواملي در ايجاد حس مكان در مسجد جامع نايين مؤثر است؟