«هنر، زبان و معناي زندگي»؛ مطالعه تطبيقي پيرامون انديشه‌هاي اگزيستانسياليستي سارتر و هايدگر در ارتباط با ادبيات و هنر

در دوران تجدد، يأس و بي‌معنايي بر روح و جان انسان مدرن، بيش از هرزماني تأثير گذاشته و باعث شد تا ارزش‌هاي اخلاقي كه بشر هميشه به آن به چشم ارزش‌هاي متعالي نگاه مي‌كرد، بي‌ارزش شده و معناي خود را از دست بدهند. بنابراين رفته‌رفته بررسي و تبيين ضرورت انكارناپذير نقش و اهميت معنا در زندگي، اهميت دوچندان يافت و انديشمندان را بر آن داشت تا به آن عطف نظر نمايند. در اين ميان، فيلسوفان اگزيستانسياليست به‌واسطۀ ماهيت مسأله، به آن توجه بيشتري كردند. در اين پژوهش تلاش شده است تا به روش توصيفي و تطبيقي، ضمن بررسي نسبت بين هنر و ادبيات با فلسفۀ اگزيستانسياليسم، به مهم‌ترين مسئلۀ زيستي بشر امروز، از طريق نقش هنر در معنابخشي به زندگي، پاسخ داده شود. رويكردي كه در آن ادبيات مي‌تواند همچون راهنمايي براي ساختن ارزش‌هاي نو و متعاقب آن ساختن معنا، عمل كند. در نتيجه خواهيم ديد كه از منظر سارتر، نثر و از منظر هايدگر، شعر، نقش انكارناپذيري در معنابخشي به زندگي ايفا مي‌كنند؛ چراكه ادبيات مي‌تواند با منش آشكاركنندگيِ خود، جهان را بر انسان‌ها آشكار كند و از اين منظر بين هنر و التزام ارتباط تنگاتنگي برقرار است كه در زمينۀ ارتباط بين اثر هنري و هنرمند آغاز شده و در نهايت با معنابخشي به مخاطب به تكامل مي‌رسد.اهداف پژوهش:بررسي نقش هنر و ادبيات در معنا بخشيدن به زندگي انسان معاصر.آشكارسازي نسبت ميان هنر و ادبيات با اخلاق.سؤالات پژوهش:چه رابطه‌اي ميان ادبيات و اخلاق وجود دارد؟هنر و زيبايي چگونه مي‌تواند در معناداري مؤثر باشد؟