نقش ميانجي نگرش به زمان و درك استعاري زمان در رابطه ذهن‌آگاهي با اهمال‌كاري

اين مطالعه با هدف بررسي نقش ميانجي نگرش به زمان و درك استعاري زمان در رابطه ذهن‌آگاهي با اهمال‌كاري انجام شد. روش اين مطالعه توصيفي- همبستگي بر اساس معادلات ساختاري بود. جامعه‌ آماري پژوهش شامل كليه‌ دانشجويان دانشگاه آزاد اسلامي- واحد كرج در سال 1402 بود كه از بين آنها 300 دانشجو به‌صورت نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شد. در اين پژوهش شركت‌كنندگان مقياس اهمال‌كاري، مقياس ذهن‌آگاهي، پرسش‌نامه ادراك استعاري زمان و مقياس نگرش به زمان را تكميل كردند. داده‌ها با استفاده از همبستگي پيرسون و معادلات ساختاري تحليل شد. نتايج نشان داد؛ اهمال‌كاري با ذهن‌آگاهي رابطه‌ منفي و معني‌دار داشت. اثر نگرش مثبت به زمان و ادراك استعاري زمان بر ذهن‌آگاهي مثبت و به‌طور مستقيم معنادار بود و اثر نگرش منفي به زمان بر ذهن‌آگاهي به‌طور منفي معنادار بود. همچنين، نگرش به زمان و ادراك استعاري زمان نقش ميانجي در رابطه بين اهمال‌كاري با ذهن‌آگاهي دانشجويان داشت. از طرفي، اهمال‌كاري با ميانجي‌گري نگرش منفي به زمان با ذهن‌آگاهي رابطه‌ منفي و معني‌داري داشت. لذا پيشنهاد مي‌شود پژوهشگران حوزه علوم رفتاري براي مطالعه زيربناي اهمال‌كاري دانشجويان به عوامل مربوط به زمان از ابعاد مختلف توجه داشته باشند.