نقش ميانجي طرحواره هاي ناسازگار اوليه در رابطه‌ بين تروماي كودكي و ويژگي‌هاي شخصيت مرزي

پژوهش حاضر با هدف تعيين نقش ميانجي طرحواره هاي ناسازگار اوليه در رابطه‌ بين تروماي كودكي و ويژگي‌هاي شخصيت مرزي انجام گرفت. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي (معادلات ساختاري) بود. از ميان دانشجويان دانشگاه آزاد اسلامي شاهرود در سال تحصيلي 1402-1401، از طريق فراخوان اينترنتي، 300 نفر به شيوه‌ نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزارهاي مورد استفاده در اين پژوهش شامل مقياس شخصيت مرزي (كلاريدگ و بلوركز)، پرسشنامه‌ تروماي دوران كودكي (برنستاين و همكاران) و پرسشنامه‌ طرحواره هاي ناسازگار اوليه‌ (يانگ) بود. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از آزمون همبستگي پيرسون و روش معادلات ساختاري استفاده شد. يافته‌ها نشان داد كه تروماي كودكي بر ويژگي‌هاي شخصيت مرزي اثر مستقيم و معنادار داشت و طرحواره هاي بريدگي و طرد، خودگرداني و عملكرد مختل، ديگر-جهت مندي، گوش به زنگي و بازداري و محدوديت مختل در رابطه‌ تروماي كودكي و ويژگي‌هاي شخصيت مرزي نقش واسطه‌اي داشت. در مجموع نتايج نشان داد كه مدل از برازش مطلوبي برخوردار بود. بر اساس نتايج اين پژوهش پيشنهاد مي‌شود كه رابطه‌ بين طرحواره هاي ناسازگار اوليه، تروماي كودكي و ويژگي‌هاي شخصيت مرزي در مداخله‌هاي مرتبط با سلامت رواني دانشجويان موردتوجه قرار گيرد.