بررسي رمودلينگ بطن راست، متعاقب يك دوره طولاني مدت تمرين استقامتي با شدت و حجم بالا

مقدمه: در سال‌هاي اخير فرضيه كارديومايوپاتي آريتموژنيك بطن راست ناشي از فعاليت ورزشي، نگراني‌هايي را در مورد شركت در فعاليت هاي ورزشي استقامتي با شدت و حجم بالا ايجاد كرده است. ازينرو، پژوهش حاضر با هدف بررسي رمودلينگ بطن راست، متعاقب يك دوره طولاني مدت تمرين استقامتي با شدت و حجم بالا انجام شد.روش كار: در اين مطالعه تجربي تعداد 20 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار 4 هفته‌اي به صورت تصادفي در دو گروه كنترل و تمرين قرار گرفتند. موش هاي صحرايي گروه تمرين، پس از يك دوره چهار هفته اي آماده سازي دويدن بر روي تردميل به مدت 12 هفته با تواتر پنج جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 60 دقيقه با سرعت 35 متر در دقيقه (حدود 90 درصد حداكثر ضربان قلب) تمرين كردند. نمونه‌هاي گروه كنترل در هيچ‌گونه فعاليت بدني شركت نكردند. شاخص‌هاي عملكردي و ساختاري بطن راست با استفاده از روش اكوكارديوگرافي و ارزيابي كلاژن در بافت بطن راست با استفاده از روش پيكروسيروس قرمز به ترتيب ۲۴ و ۴۸ ساعت پس از آخرين جلسه تمرين اندازه‌گيري شد. به منظور تحليل داده‌ها، از روش آماري T مستقل استفاده شد.يافته‌ها: بررسي بافت‌شناسي در پايان مطالعه، رسوب گسترده كلاژن بينابيني در بافت بطن راست موش‌هاي صحرايي گروه تمرين را نشان داد. همچنين بررسي‌هاي اكوكارديوگرافي نشان داد كه شاخص‌هاي كسر تزريقي (EF) و كسر كوتاه شدگي (FS) و همچنين شاخص عملكرد سيستولي و دياستولي از جمله TAPSE و موج E’ در بطن بطن راست در گروه تمرين به طور معناداري كمتر از گروه كنترل بود (P≤0.001).نتيجه گيري: پژوهش حاضر نشان داد، يك دوره طولاني مدت فعاليت ورزشي استقامتي با شدت و حجم بالا مي تواند باعث ايجاد مشخصه هاي ARVC در نمونه هاي سالم حيواني شود.