اثربخشي درمان شناختي– رفتاري بر افسردگي و اضطراب جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه

مقدمه و هدف: در كنار مشكلات جسماني، آسيب‌هاي رواني از عمده‌ترين مشكلاتي هستند كه جانبازان با آن درگير هستند. اختلال استرس پس از سانحه مهم‌ترين مشكل رواني در جانبازان است كه موجب بروز مشكلات ديگر در جانبازان مي‌گردد؛ به همين منظور پژوهش حاضر به بررسي اثربخشي درمان شناختي– رفتاري بر كاهش افسردگي و اضطراب جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه پرداخته است.مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري پژوهش شامل جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه شهر بندرعباس در شش ماهه تابستان و پاييز سال 1398 بود كه به مركز مشاوره شاهد و ايثارگر استان هرمزگان مراجعه كرده بودند. در اين پژوهش تعداد 24 جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه با روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفي در گروه‌هاي آزمايش و گواه گمارده شدند (هر گروه 12 جانباز). گروه آزمايش درمان شناختي– رفتاري را طي دو و نيم ماه در 10 جلسه 90 دقيقه‌اي دريافت نمودند. پرسشنامه‌هاي مورد استفاده در اين پژوهش شامل پرسشنامه اضطراب (بك و همكاران، 1988)، پسشنامه افسردگي (بك و همكاران، 1996) و پرسشنامه مشكلات اختلال استرس پس از سانحه (ويدرز و همكاران، 1993) بود. داده‌هاي حاصل از پژوهش به شيوه تحليل كوواريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.يافته‌ها: نتايج نشان داد كه درمان شناختي– رفتاري بر كاهش افسردگي و اضطراب جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه تأثير معنادار داشته (p 0/001) و توانسته منجر به كاهش اضطراب و افسردگي در اين جانبازان شود.نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي پژوهش حاضر مي توان چنين نتيجه گرفت كه درمان شناختي رفتاري با بهره گيري از فنوني همانند انجام تمرين هاي رفتاري، شناسايي باورهاي بنيادي ناكارآمد و بكارگيري هيجانات افكار منطقي و كارآمد ميتواند به عنوان يك درمان كارآمد جهت كاهش افسردگي و اضطراب جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه مورد استفاده گيرد