تدوين مدل رضايت از زندگي بر اساس انواع هوش با ميانجي گري سلامت روان در دانشجويان دانشگاه آزاد اسلامي واحد تنكابن

مقدمه : مطالعه حاضر با هدف تعيين رابطه بين انواع هوش (هوش عمومي، هوش هيجاني، هوش موفق، هوش معنوي، هوش اخلاقي و هوش فرهنگي) و رضايت از زندگي با ميانجي گري سلامت روان در دانشجويان انجام شد. روش كار: روش مطالعه حاضر همبستگي بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه دانشجويان دانشگاه آزاد تنكابن در سال تحصيلي 1398-1399 به تعداد 4416 نفر بودند. نمونه اين پژوهش شامل 200 نفر از جامعه مذكور بود كه با استفاده از روش نمونه گيري غير تصادفي و در دسترس انتخاب شدند. ابزار جمع آوري داده ها شامل مقياس رضايت از زندگي داينر و همكاران (1985)، آزمون هوشي عمومي نابسته به فرهنگ كتل (1949)، آزمون هوش هيجاني بار-آن (1997)، پرسشنامه هوش موفق استرنبرگ و گريگورنكو (2000)، پرسشنامه هوش معنوي كينگ (2009)، پرسشنامه هوش اخلاقي لينك و كيل (2005)، پرسشنامه هوش فرهنگي ارلي و آنگ (2003) و پرسشنامه سلامت‌ عمومي گلدبرگ و هيلر (1979) بود.نتايج : تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از روش مدل يابي معادلات ساختاري نشان داد اثر مستقيم سلامت روان بر رضايت از زندگي معنادار 0.69 و معنادار است (0.05 p). اثر مستقيم هوش بر رضايت از زندگي 0.37 و معنادار است (0.05 p). همچنين، بين هوش عمومي با سلامت روان رابطه معنادار وجود دارد (0.05 p). نتيجه گيري : نتيجه اين مطالعه نشان داد سلامت روان در رابطه بين هوش و رضايت از زندگي دانشجويان نقش ميانجي دارد و بر اين اساس، پيشنهاد مي شود در محيط هاي آموزشي شرايطي فراهم شود تا دروس و زمينه هاي آموزشي پيرامون پرورش انواع هوش صورت گيرد تا موجب سلامت روان و رضايت از زندگي بيشتر در دانشجويان شود.