اثر 6 هفته تمرين مقاومتي بر بيان GLP-1 در بافت پانكراس رت هاي چاق ديابتي نوع 2

مقدمه: ديابت نوع 2 يك بيماري چند علتي است.مطالعه تجربي حاضر با هدف تعيين اثر 6 هفته تمرين مقاومتي بر بيان GLP1 در بافت پانكراس و همچنين سطوح گلوكز و انسولين در رت هاي ديابتي نوع 2 انجام گرفت.روش كار: : جامعه آماري را كليه رت هاي نر ويستار انستيتو پاستور ايران تشكيل داده اند كه از بين آنها 14 سر رت 10 هفته اي با وزن 20±220 گرم خريداري شدند. در ادامه رت هاي مورد مطالعه تحت اثر 6 هفته رژيم غذايي پرچرب و تزريق STZ ديابتي نوع 2 شدند و به شيوه تصادفي در دو گروه (كنترل و مقاومتي) قرار گرفتند. سپس گروه مقاومتي در يك دوره تمرينات مقاومتي به مدت 6 هفته به تعداد 5 جلسه در هفته شركت كردند. 48 ساعت پس از آخرين جلسه تمرين، سطوح ناشتايي گلوكز و انسولين و بيان GLP1 در بافت پانكراس هر دو گروه اندازه گيري و توسط آزمون تي مستقل با يكديگر مقايسه شدند. كليه بررسي‌هاي آماري با استفاده از نرم افزار SPSS/Win نسخه 16 انجام گرفت.نتايج: تمرينات مقاومتي به بهبود سطوح گلوكز ناشتا در مقايسه با گروه كنترل منجر شد. سطوح انسولين سرم و بيان GLP1 در بافت پانكراس گروه مقاومتي در مقايسه با گروه كنترل به ميزان معني داري افزايش يافت. سطح معني دار 5% = α در نظر گرفته شد.نتيجه گيري: بر پايه يافته هاي اين پژوهش، افزايش انسولين در گروه تمرين را مي توان به افزايش بيان GLP1 در بافت پانكراس در پاسخ به تمرينات مقاومتي نسبت داد.