مقايسه روابط ابژه و كمالگرايي دانشجويان پزشكي مبتلا به اختلال خودشيفته ناسازگار، خودشيفته سازگار و عادي

مقدمه: هدف پژوهش حاضرمقاسيه روابط ابژه و كمالگرايي دانشجويان پزشكي مبتلا به اختلال خودشيفته ناسازگار، خودشيفته سازگار و عادي انجام گرفت. روش كار: روش پژوهش علّي- مقايسه‌اي بود. از جامعه دانشجويان علوم پزشكي دانشگاه‌ آزاد اسلامي شهر تهران، 210 فرد به روش نمونه‌گيري دردسترس به عنوان نمونه انتخاب و بر مبناي ارزيابي دو پرسشنامه سياهه خودشيفتگي آسيب‌شناختي (PNI) و مقياس شخصيت خودشيفتگي (NPI) در سه گروه 70 نفره خودشيفتگي سازگار، خودشيفتگي ناسازگار و فاقد خودشيفتگي قرار گرفتند. جهت سنجش متغيرهاي موردنظر از پرسشنامه‌هاي مقياس روابط موضوعي (BORI) و مقياس كمال‌گرايي مثبت و منفي (PANPS) استفاده و در نهايت تجزيه و تحليل داده‌ها به روش تحليل واريانس و آزمون تعقيبي توكي با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 23 انجام شد.. نتايج: نتايج نشان داد كه از ميان متغيرهاي روابط ابژه‌اي، دلبستگي ناايمن و بيگانگي در گروه خودشيفته ناسازگار به شكل معني‌داري، بالاتر از دو گروه ديگر بود (0.001=p)، اما بين دو گروه خودشيفته سازگار و گروه فاقد خودشيفتگي در اين دو متغير تفاوت معني‌داري ديده نشد (05≤p). كمال‌گرايي مثبت در گروه خودشيفته سازگار بيشتر از گروه فاقد خودشيفتگي بود. كمال‌گرايي مثبت در هر دو گروه خودشيفته سازگار و فاقد خودشيفتگي بالاتر از گروه خودشيفته ناسازگار بود (0.001=p). نتيجه‌گيري: خودشيفتگي ناسازگار مي‌تواند بر روابط ابژه و كمالگرايي دانشجويان علوم پزشكي تاثير منفي بگذارد، با توجه به سلامت روان دانشجويان، مي‌توان بر عملكرد تحصيلي و كاري آنها تاثير مثبت گذاشت.