اثربخشي درمان فراتشخيصي يكپارچه بر علائم اختلال استرس پس از سانحه و انعطاف‌پذيري كنشي در دختران قرباني خشونت خانگي

مقدمه : بروز خشونت خانگي سبب ايجاد استرس و همچنين اختلال استرس پس از سانحه در افراد قرباني خشونت مي‌شود. بر اين اساس هدف اين پژوهش تعيين اثربخشي درمان فراتشخيصي يكپارچه بر علائم اختلال استرس پس از سانحه و انعطاف‌پذيري كنشي در دختران قرباني خشونت خانگي بود.روش كار: پژوهش حاضر از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه و دوره پيگيري دو ماهه بود. جامعه آماري شامل دختران قرباني خشونت خانگي شهر اصفهان در فصل پاييز سال تحصيلي 99-1398 بود. از بين جامعه آماري تعداد 30 نفر با روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب و به صورت تصادفي در گروه‌هاي آزمايش گواه قرار گرفتند. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه خشونت خانوادگي تجربه شده ؛ پرسشنامه اختلال استرس پس از سانحه و پرسشنامه انعطاف‌پذيري روان‌شناختي بود. داده‌هاي به دست آمده با روش تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر توسوون نرم افزار آماري Spss 23 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج: يافته‌هاي پژوهش نشان داد درمان فراتشخيصي يكپارچه بر علائم اختلال استرس پس از سانحه (0001≥P؛ 0.64=Eta؛ 50.02=F) و انعطاف‌پذيري كنشي (0001≥P؛ 0.62=Eta؛ 46.04=F) در دختران قرباني خشونت خانگي تاثيرگذار است.نتيجه‌گيري: يافته‌هاي پژوهش حاضر بيانگر آن بودند كه درمان فراتشخيصي يكپارچه با بهره‌گيري از فنوني همانند شناسايي هيجان‌ها، آموزش آگاهي هيجاني، ارزيابي مجدد شناختي، شناسايي الگوهاي اجتناب از هيجان و بررسي رفتارهاي ناشي از هيجان مي‌تواند به عنوان يك درمان كارآمد جهت كاهش علائم اختلال استرس پس از سانحه و بهبود انعطاف‌پذيري كنشي در دختران قرباني خشونت خانگي مورد استفاده قرار گيرد.